Ontmoeting. Jaargang 1

Koos van Doorne
Alleen maar dit

Mijn hart, vol ongestilde driften,
weigert dit uur getroost te zijn;
wel kent het Gods genadegiften,
maar al te groot is thans de pijn
om wat geschonden en verloren,
om wat ontzegd is aan het bloed;
want elk die God heeft uitverkoren,
leert dat hij smartelijk sterven moet.

Leert dat hij sterven moet en lijden
't gemis van wat hij 't meest bemint:
zijn droom. En God zegt te allen tijde
alleen maar dit: Gij zijt Mijn kind.
Dit is thans niet genoeg. O, léven!
Bloesemend slaan in zon en wind!
Tòch bonst het bloed al moge 't weerstreven
alleen maar dit: Zijn kind. Zijn kind.