Ontmoeting. Jaargang 1

[p. 146]

Peter v.d. Braken
Tusschen aarde en hemel

Tusschen aarde en hemel... zee!
Het donkere leege strand peilt
laten gloed... Een botter zeilt
traag en eenzaam te-reê.

Meeuwen roepen een wachtwoord
naar elkander... Hun wiekslag
wervelt door den scheidenden dag,
die den nacht komen hoort.

Zoele wind, die de golven kruift.
Aan het bazalten havenhoofd
hangt zwijgen, dat geheimen belooft...
Ziet! een stuurboordlicht verschuift!

Dan zwaait, met machtige hand,
die zaait in wijden boog,
Brandaris zijn lichtenden toog:
‘Hier... is... land!’

Land! Waar de havens vrouwen zijn,
die schepen als kinderen ontvangen...

O berstend hart, berg met zeil en lijn
de bittere pijn van verlangen.