Ontmoeting. Jaargang 1

H. Barendregt
Ik heb eens...

Ik heb eens de englen zien verschijnen,

vroeger, als kind;

over de daken en de pleinen

woei de wind.

Vader en moeder waren ziek, zij lagen

te steunen in d' alkoof;

de dood was reeds velen in die dagen

genaderd ten roof.

Ik had gebeden en stond, nog vrezig,

op zolder voor 't raam;

ik wist de dood in huis aanwezig,

met mij te zaam.

[p. 84]

 

De zon gloeide als een rode bol

 

laag in de lucht;

 

de boomtop vóór mij leefde zacht, vol

 

windgerucht.

 

 

 

De wolken, zij gleden af naar 't licht - mijn ogen

 

schoven mee;

 

toen voer ik op de wind omhoge,

 

een prauw in zee,

 

 

 

op de eb van het zonlicht heengezogen,

 

vederlicht,

 

met zijn vlerken wijd op de wind gebogen -

 

toen rezen de englen in 't gezicht:

 

 

 

doorschijnend suisden zij langs en wenkten

 

wiek over wiek;

 

ik kon hen niet verstaan, maar zij drenkten

 

m' in hun muziek.

 

 

 

En de wind stak op tot een oneindig juichen

 

en hief mij voort:

 

't was een zwerven, spreiden en grensloos buigen,

 

zingen van 't ene woord.

❡

Droef stond ik op zolder in 't avondwazen;
mijn ouders beneden mij;
en ik wist: of zij al of niet genazen
was enerlei.

Maar het grote waaien is weggebleven,
het woord is verloren gegaan.
Hoe vaak heb ik niet mijn gezicht geheven
en zocht 'k Hem aan!:

O geef mij de wind om in te leven,
geef mij de storm om in te staan.

De hier van H. Barendregt gepubliceerde verzen zijn genomen uit een verzencyclus ‘Pinkstertij '40-'45’.