Ontmoeting. Jaargang 1

[p. 81]

[Ontmoeting 1946, nummer 3-4]

H. Barendregt
Engelenstem

Ik toog binnen uw grenzen
een wondervolle tocht;
ik koesterde twee mensen
in mijner vleuglen bocht.

Langs witte wegen reisden
zij voetlings naar hun stad;
twee klaarten, die vergrijsden
noch krompen voor de nacht.

Hij, met zijn bruid verbonden
door 't hart en in de droom,
wist haar in zoeter wonder
haast moeder van Gods Zoon.

Over hun hoog ervaren
neeg ik ontroerd mijn hoofd,
dat 't schuimen van mijn haren
bloeide' om haar eeuwge schoot.

Zo ben 'k hen blijven hoeden
in 't brengen van hun kind;
de donkre duivlen woelden;
de stad was nors gezind.

Ze moesten arm vertoeven,
zo had het kind gewild.
Die stond begon haar zwoegen;
bij ons viel grote stilt'.

Millioenen ogen keken,
de wereld trok zich saam,
eeuwen en eeuwigheden
braken zich dringend baan.

Een kind! een kind geboren!
hemel uit aardes wond,
ster, uit de nacht ontloken,
bloesem uit zwarte grond.

[p. 82]

 

Wijd spande ik mijn vleuglen

 

over een ijl geschrei;

 

hoog zongen eeuwge vreugden

 

hun branding in de tijd:

 

 

 

Een kind! een kind geboren!

 

liefde' over aardes wond,

 

glorie aan God omhoge,

 

vrede voor 't wereldrond.