Ontmoeting. Jaargang 1

Koos van Doorne
Solitude

De band gaf Solitude. Ik zat op het terras.
Een park; een vijver; zoele avondwind. Het was
als hoorde ik mijn schuwste, diepst verborgen klacht
in klanken klagen tot de luisterende nacht.
Later, veel later, ben ik traag naar huis gegaan.
Ik hoorde torenklokken weinig slagen slaan
en de voldragen maan schreide haar strelend licht
dat van de schaduwen de duisternis verdicht.
Ik hoorde aldoor Solitude: een bloei van pijn.
Ach, broeder Ellington, gij moet zeer eenzaam zijn.