Ontmoeting. Jaargang 1

[p. 32]

Nel Veerman
Bij een dode

'k Zag hem als een vreemde liggen
in zijn schemer onder 't glas,
dit met schaduwen bedekte
wezen, dat geen mens meer was.

't Grauw der ogen toegezonden
over niets dan zijn geheim -
en ik zocht: zou daarvan aan hem
niet één enkel teken zijn?

Maar hij bleef een stille vreemde;
niet slechts dagen heen gegaan,
maar of hij ver weg geleefd had,
verre eeuwen hier vandaan.

En of daar sinds lange eeuwen
alles dood was, alles zweeg -
en or om hem heen wel alles
groot was, maar zo koud en leeg.

Toen, als eenmaal, groeiden in mij
angst en weerzin beide groot.
Ja, nog eenmaal brak hij los, de
wanhoop, wanhoop om de dood.

En als bij het doodsontdekken
zocht ik, tastte ik naar één,
die mij tot de dood vertroostte -
maar ik was, als toen, alleen.

Toen heb ik tot U geroepen,
die dit leven en het niet
achter 't grenzen van de broze
levenswanden beî doorziet,

Gij, die boven het gekende
en dat ander leven, dat
wij niet kennen, maar soms vrezen,
't alles wetende omvat.

En ik vroeg: ‘Maak mij ten zegen
wat eens Kaïn werd tot straf:
ken mij Heer, tot mijner wegen
eenzaamste: de weg in 't graf.’