Ontmoeting. Jaargang 1

[p. 15]

Anna Mertens
Gij leeft, ik drink 't azuur....^*)

Gij leeft, ik drink 't azuur, dat schemert om Uw wezen,
Uw lachen spijzigt mij als met een edel graan.
'k Weet niet de dag wanneer, onzeker en verwezen,
Mijn hart van honger moet vergaan.

Eenzaam en zwervende, doch altijd door verwonderd,
Heb ik geen toekomst meer, ken ik geen veilig dak,
Ik vrees het jaar, het uur, het huis, waarin ik onder
Het lijden buig, dat velen brak.

Zelfs als ik U aanschouw in de Aether mij omgevend,
En als gij schoner schijnt, dan ooit mijn hart ook meen,
Glijdt onophoudelijk Uw bijzijn uit mijn leven,
Door te bestaan reeds gaat gij heen.

Heen gaat gij en ik ben gelijk de schuwe honden
Die met de blik naar 't zand door felle zon bestraald
Een vlinderschaduw met hun grage en weifle monden
Najagen, nimmer achterhaald.

Gij gaat, lief schip, gij gaat, de zeeën, die U dragen,
Vervoering ver en vreemd zingen ze U lokkend toe,
Toch, alle ladingen der ganse wereld lagen
Stil in mijn haven, dolensmoe.

Blijf roerloos nu, Uw aem, Uw duldeloos bewegen,
Der bron gelijken zij, die iedre riethalm kust.
Alles is dor en naakt buiten mij, maar verzwegen
Orkanen bruisen in mijn rust.

Welk reizen schonk U ooit, wat U mijn oog doet kennen,
Als mijn verrukte blik in de Uwe overgiet
De avond in Galata, de wouden der Ardennen,
De lotos tussen 't Indisch riet.

*) Vertaling van Madame de Noailles' Tu vis, je bois l'azur.... uit: Les vivants et les morts.

[p. 16]

 

Helaas, wanneer Uw drang, Uw afscheid mij bedrukken

 

Als ik U niet bezit en gij zo verre schijnt,

 

Gedenk ik aan de slag, waaronder gij zult bukken,

 

Aan 't kwaad, dat snel U ondermijnt.

 

 

 

Zo vrolijk gij, zo blij, zo dapper, zo vol gaven,

 

Die over hoop regeert als een verov'rend held,

 

Voegt U bij 't grote volk van hoor'gen dan en slaven,

 

Duldend en stom terneer geveld.

 

 

 

Ik zie het als een punt, dat zich omlijnd komt bieden,

 

Achter de wateren, de horizont, de dag,

 

Eenzaam, betoverend gelijk de pyramiden,

 

Uw smal en onontkoombaar graf.

 

 

 

En met een droefenis, zo groot en ongemeten

 

Aan 't einde van een tijd, die 'k niet aanschouwen zal,

 

Zie ik de muur, die weert, de laatste van Uw schreden,

 

't Bed waar Uw leven enden zal.

 

 

 

Want eenmaal sterft ook gij, als David, Alexander,

 

Als de Thebaanse held, die nog zijn pijlen schoot,

 

En, 'k woog zijn resten eens, gelijk de Griekse danser,

 

Wiens as een simpele urn omsloot.

 

 

 

Waar, hitte duldend als des hemels godlijk plagen

 

Onder een witte zon een oeroude oever ligt,

 

Zag ik skeletten dor in diepe sarkophagen,

 

En woog der scheedlen klein gewicht,

 

 

 

En ik ervoer, dat ik, die deze resten schouwde,

 

Zelf reeds de dode was, hoe vol van leven nog,

 

Want van mijn teder lijf tot dezer beendren koude,

 

Scheidt mij een luttel jaren toch.

 

 

 

Voor mij aanvaard ik het, dit lot, het donkre en wrede.

 

Ik wil deze ogen zijn, gehold door de eeuwigheid,

 

Maar palmboom van mijn vreugd en van mijn eenzaamheden,

 

Met wien ik zweeg, eens in de tijd,

 

 

 

Aan wien 'k geschonken heb, zelfs zonder 't uit te spreken,

 

Gelijk een vorst zijn zwaard den overwinnaar schenkt,

 

De kalme heerschappij van mijn mysterierijken,

 

Door 't hart als met een Nijl gedrenkt,

 

 

[p. 17]

 

In wien, bewogen vloed, ik alles heb verzonken,

 

'k Wierp er mijn leed, mijn droom, mijn blijdschap gans in neer,

 

Gelijk een trots paleis, dat siddrend ligt verdronken,

 

In 't spiegelen van een rimplig meer.

 

 

 

Moet U, ook U, het lot aanwerven voor die schare,

 

Het leger, dat ten prooi valt aan Doods grauwe schrik,

 

Zodat gebogen, klein en met gerezen haren

 

Gij angst hebt voor dat ogenblik?

 

 

 

Dat kouder zelfs dan koud, dat zonder zien en horen,

 

Kiem, die in 't wereld-ei opnieuw insluimren moet,

 

Gij 't ranzig was zult zijn, voor iedre bij verloren,

 

En dat zijn vlucht U mijden doet,

 

 

 

Is 't niet genoeg, dat reeds ik zelve moet verreizen,

 

Dat bij der schimmen tal 'k de mijne voegen ga,

 

Die meerdre blikken zag haar jeugd en schoonheid prijzen,

 

Dan Andromache en Helena?

 

 

 

Mijn kind, ik haat mijzelf en ik veracht mijn wezen,

 

Die redeloze trots der koningsdochtren nu,

 

Waar ik, een vlammenmuur, niet laaiend ben verrezen

 

Tussen de harde dood en U.

 

 

 

- Maar wijl toch alles blijft en niets van ons zal sterven,

 

Peins onder hemelen, die reeds de nacht verdiept,

 

'k Aan deze oneindigheid van ruimte en tijd, onze erve,

 

Waaruit gij nimmermeer ontliept......

 

 

 

O, lenteheerlijkheid, o sneeuw in vluchtig zweven,

 

O, veilge wanden, die 't onmeetlijk vat omringt,

 

Waar in een rusteloos en blij en stadig beven

 

Alles omhoogstijgt, alles zingt!.........