Ontmoeting. Jaargang 1

[p. 3]

Hans Turken
Bij Pieter Breughels blinden

Er mompelde een doffe mond
opnieuw hetzelfde brakke woord,
dat eeuwenlang van mond tot mond
de kreup'le rij van blinden rond
gegaan is en nooit is gehoord,
omdat hun beeldvlak ledig bleef
van 't Teken dat Gods hand beschreef:

‘Verzaak het Teken van de Vis
dat zonder zin geworden is
in 't lege duister van ons oog.
Verzaak de Hand die ons geraakt
heeft en tot blinden heeft gemaakt.
Verzaak den God die ons bedroog.

Geen onzer die Zijn Licht ooit vindt,
en eens aanschouwen mag het Kind,
dat glimlachend te turen ligt
in een verloren droomgezicht:
de wereld die voor ons verging
in nachtelijke schemering.

Wij tasten verder, droef en blind
totdat de goede dood ons vindt
en ogen opent die God sloot......’

Zij gingen in hun grote nood
en vloekten luid Zijn lieve Naam......
En kwamen bij het water aan
waar 't Kind op hen te wachten stond.

Toen men de dode blinden vond
was er een slanke kinderhand
naast hun gelaat, gedrukt in 't zand,
en op hun open ogen stond
de ronding van een kindermond.