Ontwaking & Nieuw Leven. Nieuwe reeks. Jaargang 10

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 106]

Aan Mânya Baranoff

I

Ik wist niet dat mijn hart zoo stil kon zijn -

En toch zoo vol van liefde's zwaar verlangen,

Dat glanzende mijn leven heeft omvangen

Met vage zaligheid en vrees van pijn -

En 't hoog begeeren stil te zijn en rein

Welft uit opdat ik eens na al die lange

Verlaten dagen zien zal 't óverhangen

Van uw blanklicbt gelaat naar 't wachtend mijn' -

Maar nu zelfs, nu het al zoo roerloos is

In 't leven, en de lage driften rusten,

En 'k heden onder 't komende voel droomen -

Nu is 't mij angstig bij de heugenis

Dier wilde uren toen mijn hartstocht kuste

't Eigen gelaat, en ik niet kon ontkomen -

II

Mânya, gij die nu droef en eenzaam zijt -

Treur niet zooveel om 't wreede dat al dingen

Om u nog zijn als toen wij samen gingen,

Maar leeger, stiller. - Laat niet eenzaam wijd
Die lieve oogen met de spraakloosbeid

van ons verlangen en uw mijmeringen -

O, zwijgend hoor ik in het windezingen

De klaging van uw verre eenzaamheid -

[p. 107]

 

Maar laat nu 't al voorbij is, en gescheiden

 

Wij weer ontwaken in denzelfden dag,

 

Dit gaaf woord spreken in uw zwijgend lijden

 

Met rustigheid van zachtgeplooiden lach:

 

 

 

‘Mijn liefde is wereld-vrij, haar hoog gezag

 

Zal mij op aard tot zuiv're daden wijden’. -

III

Mânya, wat was dien avond alles koel -

Wij zagen 't licht in laatste, lange lijnen

Aan 't bergenlooze eind van 't meer verdwijnen

Als heden in verleden - maar gevoel

Van droefheid was niet meer, en 't dovend schijnen

Gaf ons verstilde rust na daggewoel -
Wij werden héél gelukkig - o, ik voel

Uw hand als donze sneeuw nog in de mijne

En nu verleden's koele mond mij kust,

Zal 't zwaarder worden heden's uur te dragen? -

Neen, want zooals de aard zichzelf bewust

Wordt, als het maanlicht vloeit door wolkenjagen

Zoo vloeit weer door de wisseling der dagen

Lavend het tijdenvrije koel dier rust -

A. ROLAND HOLST.