Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 9

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 556]

Liedjes

I
Herfstliedje

Zie maar, kind, wij gaan ten winter;
Herfst, de sombere blaadrentinter
Is door uw stillen tuin gegaan.

Hoor maar, kind, wij gaan naar 't einde
Lach, die in 't late leven kwijnde
Is in mijn oogen doodgegaan.

Droom maar, kind, deez' trage uitvaart,
Wijl geen zonlicht door uw ruit klaart
Behoeft gij dróómend niet te zien...

Leef maar, kind, in zoet gepeizen,
Dat u 't oude licht zal wijzen,
U de oude lente weer doet zien.

[p. 557]

II
Avondangsten

De schaamle scheemring is een grauw-vermolmde deur
Voor 't wrakke huis der onbetrouwbre nacht...
De glurend-sluwe stilte en ik, wij houden wacht.

Ziet, aan den hemel spot een rauwe-roode kleur,
Een occarino gichelt om mijn angst:
Ellende's traaglijk-sluipende uren zijn het langst.

De zware lucht is vol van treitrend-zacht geneur.
Hoe menig wachter sliep op bangen post...
En ik - ik niet alléén - ik waak, nòòit afgelost.

[p. 558]

III
Fluistering

Een eenzaam woord in de avond zoet gezegd,
Een bleeke hand in mijne hand gelegd,
In teeder beven; -
Een moede kleur aan de' ouden, laten lucht.
Een teedre vogel die de nacht ontvlucht.
- Hij zingt nog éven -;-
Een dolend en verlaten-schreiend lied
Dat eind'lijk, want zoo velen hoorden 't niet,
Zich mij kwam geven; -
Een in de stilte zacht gewelde traan
Als de mij-vréémde dagen zijn gegaan,
Mij droome' omzweven; -
Kan mij een vreugde zijn voor 't leven.

Jan Greshoff.