Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 9

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 449]

Epipsychidion
(Vervolg^(*))

Op 's levens ruwen weg zij, Vreemdling, zag
me en lokte mij ten Dood; als Nacht door Dag,
Winter door Lente, of Smart door snelle Hoop
tot licht leidt, leven, vreê. Een antiloop,
in harer lichtheid ingehouden vaart,
waar' minder aetherachtig licht; de klaart'
van haar godlijkste daarzijn teêr doorscheen
haar leden, als onder eene wolk alleen
van dauw, in rustgen Juninacht, ontvaên
door 't glans-gevleugeld sterrenheir, de Maan
brandt onuitdoofbaar schoon in zilvertint:
en van heur lippen, als een hyacinth
vol honigdauw, een vloeibaar murmlen leekt,
doodend de drift der zinnen; zoet als spreekt
ons stermuziek toe van den hemeltrans.
Heur mild licht schijnt op sterrengeestendans,
de stralen van zoo meenge bron, die liep
steeds onder 't lichten van de ziel - te diep
voor vagen schimmenschijn van zin of brein.
Van dáar komend, de luister van haar zijn
dood-kille lucht doorschijnt met warmen gloor
van zuiver mengsel, saamgegoten door
Liefde, van licht en leven; wijd-uit een

(*) Zie Ontwaking, Oogst 1909.

[p. 450]

 

verspreiding, 'n alomdaarzijn stil-sereen,

 

wier vage omtrekken zich vermengen, vloeiend

 

rond hare wangen en haar vingers, gloeiend

 

met immer vlietend bloed, dat zonder g'rucht

 

daar trilt (als in een vlies van sneeuwge lucht

 

de roze pols des morgends scheemrend schijnt),

 

verlengd voortdurend, immer zonder eind

 

tot zij verloren zijn, door 't Schoone omweefd,

 

dat de Wereld doordringt, vervult omgeeft;

 

nauw zichtbaar door uiterste lieflijkheid.

 

Warm geurigheid als van haar licht kleed glijdt

 

en heur los haar, en waar een haarvlecht scheidt

 

de lucht rond haar, de zoetste vroom men vindt,

 

die gansch doordringt de zwakke teêre wind;

 

en in de ziel een wilde geur opwelt,

 

boven de zinne', als vuurge dauw, die smelt

 

in 't hart van een bevroren knop, haast bloem.

 

Zie, waar zij staat! een sterflijk beeld met roem,

 

licht, leven, liefde en godlijkheid bekleed,

 

dat zich vervormt, maar van geen sterven weet;

 

een Eeuwigheid, die de aarde als mensch betreedt;

 

een schaduw van een gouden droom; een sfeer

 

van glans, die uit het aether daalt; een teêr

 

weerkaatsing van die eeuwge Liefde-Maan,

 

onder wier wissling 's levens baren gaan;

 

een Metafoor van Lente en Jeugd en Morgen;

 

een Vizioen lijk April, die gaat bezorgen

 

't geraamte Vorst met traan en glimlach blij,

 

diep in zijn zomergraf.

 

Ach! wee, wee mij!

 

Wat durfde ik aan? en werd verheven, waar?

 

Hoe daal ik neer zonder vergaan? 't Is waar,

[p. 451]

 

dat Liefde alles gelijk maakt: 'k heb gehoord

 

door 't eigen hart beaamd dit blijde woord;

 

de geest des worms, beneden aarde en krot,

 

in liefde en bêe, vermengt zichzelf met God.

 

 

 

Gade! Engel! Zuster! Loods van 't Lot dat gaat

 

zijn sterrenloozen loop! O veel te laat

 

bemind! te vroeg aanbeên, door mij, o spijt!

 

Want in de velden der onsterflijkheid

 

mijn geest eerst moest aanbidde' in rein akkoord

 

uw geest: godlijk daarzijn in godlijk oord;

 

of moest naast hem bewegen op deze aard

 

als schaduw van zijn licht, sinds 't werd gebaard;

 

maar niet als nu; - ik min u; ja, ik voel

 

een zegel sluit en houdt dus klaar en koel

 

voor U de waters mijner hartsfontein,

 

sedert die tranen een genot U zijn.

 

Wij - zijn wij niet als notenteekens daar:

 

zoo ongelijk, maar toch elk voor elkaar,

 

zoozeer verschillend zonder wanklank, mild

 

als zoete zangen, waar de ziel in trilt

 

als blaadren bevend op nachtwindge lucht?

 

 

 

P.B. Shelley

 

(metrische vertaling van Leo van Riel)