Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 9

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 422]

Sonnet

voor Domela Nieuwenhuis.

Hoe innig heeft ons hert de heugenis behouden
Van génen najaarsdag, toen ge zoo onverwacht,
Ach enkle uren slechts, uw schreden hebt weerhouden
Aan onzen vrijen haard, die U verpoozing bracht.

Hoe hebben wij uw hoofd bewondringsvol betracht,
Uw oogen die zóo diep, nog dieper liggen wouden
Naarheen de deemstring rees met schaduwranden zacht,
Waardoor uw haren, blank, nog blanker schijnen zouden.

Het was, als lag een krans louter sereniteit
Om 't edel grijsaardshoofd, waar 't duister scheen verzwonden,
De stormwind uitgewoed, hartstocht in eeuwigheid
Verdreven, en vergaan de druk van diepe wonden.

Zoo kwam, dat langen tijd wij schier niets zeggen konden.
Gij gingt, maar hebt uw beeld diep in ons hert geleid.

Siska van Daelen.