Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 9

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 209]

Verzen

Het allerschoonste is het innig-zachte
uit 't allerdiepste van ons zelf geboren
en bloeiend als een wonderbloem naar voren
uit de onbewustheid van ons hoog betrachten.

Het allerbeste is 't geen wij verloren:
hetgeen de dagen ons aan echte klachten,
aan zoeten weemoed of aan vreugde brachten,
aan innige liederen die wij niet meer hooren.

Zoo zijt gij mij, o diep aanbeden licht,
het allerbeste en het allerschoonste,
omdat gij liefde en waarheid hebt gebracht

in 't mistig duister van mijn eenzaam woonste,
waar nog uw klaarheid nàleeft in den nacht,
hoewel gij sluimert in uw graf van licht...

Uw woord klinkt angstig als het ver gezoem
van wind in dennenwoud, als nog niet viel
de sluier die omhult hel-naakte ziel;
maar 't kan ontbloeien als een lentebloem

en worden, door het licht dat er op viel
van uit uw eigen hart, een woord van roem
dat zingt wat ik slechte bevend noem:
uw eigen schoon, één golving van de ziel.

[p. 210]

 

Maar 't woord is zoo onstoflijk dat alleen

 

beelden geboren worden die niet de oogen

 

des lichaams, maar alleen de ziele ziet,

 

 

 

zoodat, verloren in dien droom, niet een

 

verklaren kan of in die schijnbre logen

 

het woord in ziel, of ziel in woord vervliet.

Hoe ver ik ook in het verleden tuur
dit is nu wel het schoonste van mijn leven
en 't allerbeste ook: dat ééne uur
waarop mijn droom, tot werklijkheid verheven,

mij in het blijde licht verscheen, omgeven
met zelf-gestraalden gloed, als de Walkuur,
omluisterd met een rein, onschendbaar vuur,
wiens kuische vlammen al wie boet vergeven.

Maar ook het allerbeste moet vergaan,
en al is duisternis voor 't licht geweken
van 't allerschoonste blijft slechts ijdele waan;

en mocht het Licht ook nog zoo heerlijk zijn,
na 't sterven van mijn droom is mij gebleken:
de Waarheid wezen, en de Liefde schijn.

Jan van Nijlen.