Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 8

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 395]

De Verloren Zoon

I.

Ik ben de jeugd met onvoldaan verlangen,
Geen voedsel spijst den volkaan mijner borst;
Hoe meer voldaan, hoe meer genuchten hangen
Als frissche vruchten boven mijnen dorst.

O, dat mijn broeder, die den weg der hoeve
Bewandelt, heel bezadigd, rein en recht,
De zaden zijner wijsheid nederschroeve
In de aarde met zijn eigen zweet dooregd.

Ik ben de jeugd en volg een andere baning;
Mijn wenschen steken als een koele stift
Door 't Vaderherte, weigren zijn vermaning;
Mijn wenschen zijn mijn bloed in laaie drift.

II.

De glazen blonken hel als gouden toortsen;
Ik dronk en schonk alweer ten vollen zoom,
En dronk de vlammen tot me duizelkoortsen
Verwurgden met den wrong van zwaar gedroom.

Verloren! Nieuwe vreugde moest ik telen,
Wijl drinkgenot mijn zinnentoover sleet.
Een daemon kwam. 'k Verdiepte mij in 't spelen,
Zoo diep dat 'k in een graf van schande gleed.

[p. 396]

 

Verloren! Neen, er waren zwarter kolken,

 

Waarin ik mijne lusten loeien liet:

 

De liefde, die verraderlijke dolken

 

Door 't krimpend merg van mijn gezondheid stiet.

 

 

 

Verloren! Have en erve en ziel en leven.

 

't Was alles op, met volle maat verkwist.

 

Ik bad en boette. 'k Vond, door nood gedreven,

 

Den varkenstrog als gunst mij voorgedischt.

 

 

 

Ik boette vurig. Meer en meer bezieling

 

Steeg op tot zelf-verreining in mijn hert;

 

Bij elke knieling, elke zelf-vernieling

 

Wast 't of een zonde mij vergeven werd.

III.

‘O vader, vader!’
- ‘Kom, mijn zoon herboren!
Uw opstanding is grooter dan uw val.
Wel u, die van zoo verre kondet hooren
De stem uws vaders als een heilgeschal.

En gij, mijn oudste, wil genadig wezen,
Gij schoonste korrel uit den menschenoogst,
Wees blijde want uw broeder is verrezen;
Want hij was dood en brengt me levenstroost.

U was de vroede wijsheid mild geschonken;
Aan hem het ongestuimig wild gevoel,
Dat driftig draaft tot dat het eens bezonken
De wijsheid lichten ziet als hoogste doel!’

Willem Gijssels.