Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 8

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 397]

Sneeuw

I.

Het weder weet
Niet hoe zijn leed
Nu weg te weenen;
Geen tranengulp
Wil hare hulp
Ter laafnis leenen.

Zijn grauw gelaat
Een rouw verraadt,
Sinds lang verzwegen.
O, dat zijn hart
Ontzwangerd werd
Door zwalpen regen!

Maar neen, het tracht
Geluidloos zacht
Zijn hart te ontruimen,
En zonder zucht
Vervult de lucht
Met lichte pluimen.

Diep in het hart
Gedragen smart
Schuwt harde schokken.
Hoe teer en rein
In zoet gedein
De blanke vlokken!

[p. 398]

II.

De lucht is zuiver, tintelblauw
En draagt geen rimpel meer van 't pijnen,
Als iemand, moegesard in 't nauw,
Wiens tranende oogen vreugdeschijnen,
Wanneer de prangen plots verdwijnen.

Hoe ver is nu de bange storm?
Vergeten met het nederstrooien
Van blanke bloemen, die den vorm
Van alle dingen als voltooien
In 't zoet gedons van kalme plooien.

De hemel liet een schoon gedicht
Uit zijn benarden boezem zijgen;
De wereld schijnt betooverlicht
Door eene droomensfeer te stijgen
En zwijgt in 't alomvattend zwijgen.

III.

Gelijk een kind de wereld ziet
Waarop de witte vlokjes vielen
Alsof een wonder is geschied,
Zoo luistren naar een eigen lied
Vol rein geluk de simple zielen.

Een schoone, nieuwe wereld heeft
Den alledaagschen weg gedoken.
Wie zoekt waarrond de zanger weeft
Als over 't lied 't geheime zweeft,
't Geheime waas van tooversproken?

[p. 399]

 

Zoo 't sneeuwt, zoo laat de zanger 't lied

 

Zijn nauwbeklemde borst ontvallen.

 

En zie, een wonder is geschied!

 

Waar 't klinkt, wiens hart en luistert niet

 

Naar 't schallen zijner zielskristallen?

 

 

 

Willem Gijssels.