Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 8

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 259]

Besliste volzinnen.

Voor: Georges Eekhoud.

Als ik mijne vertellingen schrijf heb ik eene keurige pen in mijne rechterhand en verfijnde sidderingen van genot.

Ik veracht alle vaderlanden, behalve de hel.

Wie durft te leven sterft gehaat en verlaten.

Ik maak verfijnde feesten met licht, bloemen, druiven en geuren. Maar zonder gasten, want ik vier altijd alleen.

De maatschappij is even gedetermineerd als de enkeling.

In de tooneelspelen van Maeterlinck wordt het gesprek niet stil, omdat de menschen zwijgen. Maar in de tooneelspelen van Maeterlinck zwijgen de menschen, omdat het zoo verschrikkelijk stil wordt.

Leven is: onafhankelijk zijn, tot de dood daarop volgt.

Georges Eekhoud heeft bijna zooveel voor mij gedaan, als ik zelf deed.

Wetten, die iemand tegen zichzelven beschermen, zijn onzedelijk.

Enkele menschen leven eenmaal. De meeste menschen leven nulmaal.

[p. 260]

In dit leven vindt men soms zichzelven. Altijd vindt men den dood.

Macht over een ander is onzedelijk. Macht over zichzelven is onmogelijk.

Deugd, die veroordeelt, is ondeugd.

Gematigd worden en mak, is het begin van ouderdomsverval.

Het is zeer onredelijk, als men altijd redelijk wil zijn.

Het Marxisme is geen gevaar voor de toekomst, maar de toekomst is een gevaar voor het Marxisme.

Ik ben nergens voor en nergens tegen. Zelfs niet tegen een reeks volksgeschriftjes, die ‘Pro en Contra’ heet.

Een braaf mensch veroordeelt iedere onzedelijkheid, die anders dan de zijne is.

Gezag is prachtig. Macht is afschuwelijk.

Brood en gemeenplaatsen zijn een uitmuntend volksvoedsel.

Het Marxisme is een bijzonder ketterjagende godsdienst.

Een net schrijver is onsterfelijk, ook na zijn dood. En hij is wereldberoemd ook buiten zijne woonplaats.

Men is niet wat men wil, doch men wil, wat men is. De wil is eene momentopname van ons zijn.

Hij, die zich zelven verliest, is voor altijd verloren.

[p. 261]

Liefde en wreedheid zijn verwanten gelijk eene witte en eene gevlekte orchidee verwanten zijn.

De natuur is niet kunstvol. De kunst is niet natuurlijk. Kunst is precies kunst, voor zooverre zij niet natuur is.

Moraal is de gevaarlijke mode van zwakke zielen.

De Vesuvius en de heer Lombroso zijn de twee luidruchtigste en lastigste Italianen.

Groote ondeugd is mooier dan kleine deugd.

Liefde voor geuren is bewijs van begeerbare ontaarding.

Een schaap is een ongelukkig dier, maar een herder is een slecht mensch met een hond en een stok.

Zoolang ik het nog heerlijk vind van kwaad tot erger te vervallen, heeft mijn leven groote en bijzondere waarde.

Medelijden is opgeverfde onmacht.

Een mensch kan evenmin zich-zelven beheerschen, als dat eene stad zich-zelve innemen zal.

Verbetering of verslechtering bestaat niet. Wel verandering.

Ondankbaarheid is eene ondeugd, als ik er schade door lijd.

Voor zooverre twee meeningen op elkander gelijken, deugen ze niet.

[p. 262]

Niets is zoo noodig als het overbodige.

Recht en macht zijn ongescheiden onderscheiden.

Het Marxisme is zoo eene vriendelijke en welwillende godsdienst, waarvan de hoofdstelling luidt: ‘Er is geen God en de heer Karel Marx is zijn profeet.’

Men moet over zijn geluk steeds spreken alsof men er aan gelooft, want anders is het verloren.

Een kunstenaar staat tot zijn volk als eene bonte orchidee staat tot de vaalt waarin hij groeit.

Ieder van mijne dagen moest de overtreffende trap van zijnen voorganger zijn.

Gelukkig, dat een goed mensch ond ergaat of slecht wordt, wanneer hij een slecht mensch ontmoet.

's Nachts verlang ik naar den dag. Over dag verlang ik naar den nacht.

Soms denk ik meer aan Aubrey Beardsley en Georges Eekhoud dan aan mij zelven.

Jacob Israël de Haan.