Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 7

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 470]

Sonnetten

I.

Onder den mantel der tevredenheid
Draag ik mijn eerste, diepgevoelde smart.
Te willen zijn der wonne lust'ge bard
Blijft dus een droom en een onmooglijkheid.

Wellicht is 't ook een onvolkomenheid
Steeds vreugde doen ontbloeien uit het hart:
Slechts wordt de zin des levens ons ontward
Als wij ter lijdenschap zijn ingewijd.

Dan eerst begrijpen wij in diep ontroeren
Den grondtoon van zoo menig lied of dicht,
D'oneindigheid van 't neevlig vergezicht,
De schimmen in den nacht, uit aard en moeren,
Die in onpeilbaar diep ons medevoeren,
En zienzucht wekken naar het wordend licht.

II.

U kwelt dus ook de zienzucht tot het licht,
U stuwt dus ook de drijfkracht tot het weten
Wat schoonheid, nog omsluierd, ligt vergeten,
Of rijst, omneveld, aan het vergezicht.

Gij zoekt, als ik, den zin van 't heerlijk dicht
Des nieuwen levens dat we welkom heeten,
Doorpeilend óok het wondre, nooit gemeten,
Dat aan een grootsche ziel ten bodem ligt,

[p. 471]

 

O dit is onze smart: dat véel te schoon

 

Wel alles is waarheen we rustloos trachten,

 

Dat véel te wijd ligt onzer vrede woon,

 

En 't zonnig leven dat we daar verwachten.

 

 

 

Doch laat ons zoekend immer verder gaan:

 

Het onbereikbre trekt ons eeuwig aan.

Een Droom

Voor Edward Joris.

Toen zag 'k U in mijn droom in vrijheid weer,
Rampzaalgen vriend, mijn goeden, blonden broeder.
Wat waart ge bleek! Deed U het daglicht zeer,
Dat gij mij niet ontwaardet, noch uw moeder?

Wij kwamen over berg en over meer,
Steeds zoekend, zonder leidsman langs de wegen,
Naar 't Morgenland, om U in 't helder wêer
Het eerst te groeten, brengend liefde's zegen.

Ach, maar hoe bleek! ‘Wis hebt ge niet geslapen
Bij dit gedacht: na zóóveel smarten vrij!
Herleef o vriend, gij waardigste der knapen!...’

Wij zoenden U de wangen en de slapen. -
‘Waar blijft de zon?’ was alles wat ge ons zei,
‘Nog is 't niet licht...’ en gij gingt ons voor bij.

Siska van Daelen.