Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 7

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 463]

Een lied van leven

Het Schoone steekt de lont aan eeuwge vreugdevuren,
Waaruit de geest verrijst zoo vaardig en zoo vinnig
Als uit een loutering opvlerkend, geheimzinnig
De golven volgend die de wonderheden schuren,
De schoone dingen van het leven, die geduren.

Zoo pers ik tros vóór tros de volgespannen druiven
Uit mijne ziel, gerijpt door warme schoonheid-stralen.
Mijn zangen zijn het sap van weelde-zegepralen;
't Zijn langgedragen droomen welk ik laat verruiven
En fladderen op den wind, waarheen ze willen wuiven.

Voelt gij den morgenernst, wanneer met gouden kammen
Gekuifde wolken kringen aan des hemels randen
En stoetsgewijze oprukken, vluchtend voor 't ontbranden
Der zonneschichten die den schemernevel rammen
En de aarde daavren doen in nieuwe levensvlammen.

O, lijfsbedrijvigheid die alles nu dooradert!
Hier oorzaak van geluk, daar bronne van onheilen.
Waarin mijne oogen ook, begoocheld mogen peilen
Het roert in groeigedrang, verspettert of vergadert,
Het moet ter streving mee, die 't scheppingsdoel benadert.

[p. 464]

 

 

 

Of hoort ge 't nachtgeruisch, het preevlen van gebeden,

 

Door bleeke lippen, die alleen in roering komen,

 

Wanneer mysterielichten uit de starren stroomen

 

En schimmen uit het duizlig diep u tegentreden;

 

De ziele starensmoe, haar zienkracht wil verbreeden.

 

 

 

O, koortsig zoeken, vlamgevlaag, dat mij doorbakelt,

 

Hoe drijft ge mijn gedachten naar het onbekende

 

Maar laat ze troostloos draven door de sombere ellende

 

Van 't bange niet-zijn. Hoor, de huivernacht orakelt

 

Met woorden, waaraan dood en leven zijn geschakeld!

 

 

 

Toch mensch en dier en alles in die korte wijlen,

 

Al toornen dreigend op niet te overkomen rampen,

 

Elkeen en alles wil zich aan het leven klampen

 

Met de eedlen moed der wanhoop, tegen de arge pijlen

 

Van 't noodlot kampen en den worgknoop naderijlen.

 

 

 

En dan... O, heil wie naar het leven weet te streven!

 

Is hij de vrome, die het loochent of verduistert?

 

En wie 't met hartstocht mint, de zondaar vastgekluisterd

 

Aan wereldsch kwaad en wee? Wat kan er vreugde geven

 

En schoonheid, zoo 't niet leeft door 't leven en voor 't leven!

 

 

 

Willem Gijssels.