Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 7

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 401]

Schimmen

Ze wuiven zoo wierig en wonderlijk tegen
De schimmen uit eigen verbeelding gestegen
Des droomers die droomend ze wezenlijk ziet.
Ze wandelen weg ende weere, bij poozen;
En bukken en plukken de handen vol rozen;
Al zingende kringen ze heen in 't verschiet.
Een wijle nog ruischt er hun spottende lied!

Daar keeren ze luchtiger nog dan te voren;
Ze lokken den dichter in strikkende sporen,
Waarvan hij het einde vermoedt noch voorziet.
En meent hij ze tegen het harte te plett'ren,
Dan hoort hij hun lach uit de verte weerschett'ren,
Voelt menigen doorn die zijn harte doorstiet.
Een wijle nog ruischt er hun spottende lied!

Waar zijn ze verbleven de levende droomen
In gouden gewaden met glanzende zoomen?
Ha! Stijgt er geen zang uit den stoeienden vliet?
Hoor 't waterken wiegen, het windeken vliegen
Voorbij en voorbij... Uwe droomen bedriegen!
En weenende vindt hij in 't ruischen van 't riet
De stem zijner droefheid, zijn innigste lied!

Willem Gijssels.