Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 7

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 268]

Mei-wandeling

Voortlaaiend trekt de trotsche toorts
Haar voedend vuur uit onze longen;
Verbrandt en brokkelt door een koorts
Van wilden strijd, in 't steeds verjongen
Van hare nooit voldane vlam,
De vlindrende offers moegesard,
Die bijster in de duizling knakken.
Hoort gij 't aanhoudend stormgeram
Der rampen tegen 't bloedend hart?
O, stad, gemuurd op levenswrakken!

Nu vlied ik uwe driftenjacht
Me wringend uit de bange wieling,
Die mij, gehavend en ontkracht,
Naar adem drijft en naar bezieling.
Naar buiten wil ik, voortgejaagd,
Alsof er wondren overal
Een nieuwe wereld zullen baren;
Alsof eene ongeziene maagd
Voor mij haar sluier scheuren zal
Om mijn verlangen te bedaren.

Daar is mijn troost en al mijn hoop!
Gelijk de bloemen, pas ontwonden
Bij 't gloeien van den zonnedoop,

[p. 269]

 

Zoo rein heb ik u weergevonden.

 

O, 'k voel uw maagdelijken zoen

 

Vol zoetheid streelen mijne wang,

 

Mijn borst met koelen dauw besprengen;

 

En in betoovrend visioen,

 

Zie 'k u de dagen van vóór lang,

 

De goede dagen wederbrengen.

 

 

 

Hoe vrij en frisch alwaar ik speur;

 

Hoe innig 't ruischen door de blaren;

 

Hoe zalvend smelt de balsemgeur,

 

Door zoele meiwind omgevaren!

 

De lucht is blauw met hier en daar

 

Gewolde wolkjes heimlik stil,

 

Als schaapjes op de wei gebleven;

 

Het water rimpelt spiegelklaar.

 

Uit alles stijgt geril, getril,

 

Gejoel, gejuich van 't blije leven!

 

 

 

O daar te voelen als een plant,

 

Waardoor de milde sappen aadren,

 

Hoe weeldrig zich de borst ontspant

 

Om gulzig versche lucht te gaadren!

 

Te voelen welke scheppingskracht

 

Me gansch doorbakelt ziel en lijf!

 

O, zich aan de oerbron zat te laven

 

Van jeugd met steeds vernieuwde dracht,

 

Van eeuwge jeugd in 't groot bedrijf,

 

Waarin 'k genietend lig begraven!

 

 

 

Willem Gijssels.