Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 7

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 22]

Rombouts stemme
(Mechelen)

Aan Jef Denijn, den meester-beiaardier.

Indrukwekkend heft de toren
In het stille avonduur
Zijn geweldige gedaante
Als een wraakgeest, stoer en stuur.

Onder zijne trouwe hoede
Liggen aan zijn voet gespreid
D'oude huizen, stil beloken,
In hun mooi eenvoudigheid.

Langs de gracht en door de steegjes
Heen en weder, hier en daar,
Schoon 't nog vroeg is in den avond,
Stapt een eenzaam wandelaar.

Blijkbaar in verwachting kijkt hij
In een lichtschijn 't uurwerk aan,
En dan blijft hij leunend, horkend,
Met den blik op Rombout staan.

Acht gemeten slagen vallen
In de rust nu, één voor één,
En hun naklank trilt en dommelt
Deinend rond den toren heen.

[p. 23]

 

Daar begint het op de tinne

 

Plots te leven, wijl een vloed

 

Klare klokkenklanken dwarlend,

 

Juublend uitslaan, lijk een groet

 

 

 

Van d'onzichtbaren bezieler,

 

Die het heerlijk beierdlied

 

In een overmaat van klanken

 

Over Vlaandren henengiet.

 

 

 

Luide galmt het lied der klokken

 

Als een openbaring rond,

 

In betooverende sprake

 

Uit den lof-gewijden mond.

 

 

 

Helder klaatren vreugdeklokjes

 

Tintlend door de wijdte heen, -

 

Innig ruischen weemoed-tonen,

 

Zacht verklinkend achtereen;

 

 

 

En de speler uit de hoogte,

 

Wordt somwijlen dan voor hem,

 

Die daar ingetogen luistert,

 

Enkel geest en enkel stem.

 

 

 

Indrukwekkend staat de toren

 

Stoer en trouwig op de wacht,

 

Bij de stille huizen zingend,

 

Godspraak zendend in den nacht...

 

 

 

Siska van Daelen.