Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 6

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 454]

Avond

De loome schaadwen slaan hun ongezelligheid
Door 't wankelspel van kranke schemerklaarten,
Het laatste licht der zonne, hier en daar verspreid.
De dampende avond, dïe den nacht nu voorbereidt,
Drijft uit hun holen, grauwe spookgevaarten.

Ziet gij ze neevlig nader komen, rei en rei,
Als vage vooglen met hun vale vleren
De ruimte donkervlekkend, en het schril geschrei
Der levenskrachten smorend, die in 't windgevlei
Een lied uitweenen van vergaan begeeren.

Ze dwalen aarzlend rond, al dweilend langs den grond
En vesten zich al meer in dikker lagen.
Wie hoort er 't matte luien niet in dezen stond
Van rouwomfloerste klokken en met moeden mond:
‘Wij zijn de schimmen van vervlogen dagen!’

Van schrale dagen zonder zon, noch wensch noch wil,
Die zwervend tot geen rust en konden komen.
Ze dringen dichter op mij aan, als rond een spil,
En vloeien wolkig samen... 't Wordt nu stil, zoo stil!
En door den nacht vervagen zij als droomen.

Willem Gijssels.