|
| |
| |
| |
Concert-Avond
Pooze
De zaal is hel bestraald, door duizend kunstlichtbloemen,
Die boven en beneên, bezijden, t' allen kant,
Hun gulden stengels uit-, en op- en neerwaart strekken,
Naarheen het wis'lend spel van 't heen en weere gaan
Der hoofden zonder tal, die rustloos, zenuwvol,
Bewegen al dooreen in 't gulpend, stroomend licht.
De waaz'ge waaiers gaan, waar held're tinten zweven,
Te midden warme kleur van 't donkerrood fluweel
Der zetels zacht en breed en der vóorrang-balkoener.,
Met pronkerig sieraad en goudbeslag belegd.
Blij troonen mooie lui, met glimlachjes zoo zoete
Van zelfbewondering, voldaanheid en geluk.
Als in een bieënkorf het dommelende gonzen,
Versmeltend tot een ronk, een diep verward gerucht,
Gaan stemmen al dooreen, rumoerig en onstuimig.
In warm-omslaande lucht trilt nog het handgeklap,
Dat luid en daav'rend steeg, al vóor de laatste klanken,
Van het verloopen spel verzwonden heel en gansch.
| |
| |
| |
Spel
Hoe innig roeren toch die tooverende klanken.
Zij geven van het hart de minste klopping weer.
't Zijn tranen, vreugdevol aan 't minnend oog gedronken,
't Is 't staam'len van den gloed, die in het binnenst teert,
Maar zich niet uiten durft, dan in vertrouw'lijk fluist'ren
En ingetogenheid, bij 't ál te groot geluk.
En later, 't is de jacht der onvoldaan begeerten,
't Vertwijf'len van het hart, door wachten soms beangst,
't Weleer begeesterd hart, ontgoocheld en gebroken,
Nu snikkend grootscher klacht dan d'eindelooze zee
In banglijk stormgetij. O, 't is d'onzegbre smarte
Der heimweevolle ziel, die, moede, 't heim niet vindt.
Doch eind'lijk, 't is de rust, zoo zalig weergekomen
Bij 't rijzen van een nieuw' omstraalde beeltenis,
't Is 't groeten van een dag, klaar als de zomerhemel,
't Is 't weldoend zongelach, na stormenvolle nacht.
't Is, als in 't liefdelied, dat stijgt uit alle boomen,
De scheppend' óvervreugd der zingende natuur.
| |
| |
| |
Einde
Nog galmt het laatst akkoord doorheen de wijde halle,
Beheerschend al 't gerucht en 't dreunend handgeklap,
En reeds een zee van volk stroomt t' allen kanten buiten,
Den frisschen avond in, langs menigvoud'gen weg.
Weldra is, met 't geluid der rollend' heerenkoetsen,
Verzwonden heel 't visioen der schelle kunstlichtpracht.
En waarlijk, nu is 't goed, doorheen de stille straten,
Al stappend op de maat van eenen vriendentred,
Nog even aan 't genot van d'afgeloopen avond
Elkaar te doen gedenken; dan, kijkend om en rond,
Met opgewekt gemoed zich zoeken los te haken
Van 't peinzen aan al 't geen zoó sterk de zinnen spant.
En blijft er ons allicht geen enk'le klankenreie
Dier grootsche symphonie, - van d'eed'len kunstenaar
Zij steeds de dierb're naam in liefde ons behouden.
't Geheugen houde lang die wond're, diepe stem,
Opdat zij in de ziel tot schoonheid moog gedijen,
Die ons geleiden zal in nieuwen levensdag.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd