|
| |
| |
| |
Zwervers-Schetsjes
(Uit het dagboek van eenen zwerver)
Kleedkloppen
't Wier nou toch totaal niet rustig meer op onze buurt. Geen dag ging er temet meer voorbij of de huisjuffrouw had wat te sussen. Die was dus nog maar blij, dat ze zoo gemakkelijk tusschen al haar huursters inwoonde, hoewel ze dikwijls van plan was geweest in een betere buurt te gaan wonen; om 't geld hoefde ze het gerust niet te laten. Maar ver van je goed, dicht bij je schade. Ze bleef dus maar wie en wat ze was. Had dan één van de vrouwen met een andere kwetsie, dan kon ze d'r dadelijk bij zijn, en dan zag ze ten minste uit d'r eigene oogen, wie z'n schuld 't wél was en wie z'n schuld 't niet was. Dan hoefde ze niet op praatjes weer van anderen af gaan, want van hooren zeggen wier maar niet effies veel gelogen. O, van de mannen had ze lang zoo'n last als van de vrouwen niet. Ze gingen naar d'r lui werk, en ze kwamen weer thuis. Soms waren ze dronken, dát wel, en daar had de huisjuffrouw 'n broertje en 'n zussie allebei aan dood, want als alleenstaand mensch kon ze tegen dronken mannen | |
| |
natuurlijk bekant niks ondernemen. Dus, om daar niet op neer te kommen, de vrouwen waren nog lastiger dan de mannen, en nou met de lente leken ze wel heelemaal mal. De schoonmaak zat ze zeker in d'rlui hoofd; de kwetsies waren geregeld niet meer van de lucht af te krijgen.
Eerst almaar dat modderen met water, dat juffrouw Van Kooten boven het hoofd van juffrouw Grootveld dee, en dat 't afloop-water zoo maar in de achterkamer van juffrouw Grootveld binnenliep, gewoon met stroompies binnenliep. Daar had de huisjuffrouw 'n end aan gemaakt, want juffrouw Grootveld had gelijk. Ze verhuurde haar achterkamer, en verhuurd of niet-verhuurd, ze hoefde niet te lijen, dat haar boel werd ondergezet met 't modderwater van de bovenburen.
En geen twee dagen na dato, de huisjuffrouw had al gedacht: ‘mensch wat overkomt me, in geen twee dagen hijbel op de buurt’, geen twee dagen na dato, had juffrouw Blom, 't met juffrouw Pruis aan de stok gekregen over de kenarie en de kat. D'r zat trouwens al lang kwaad bloed, sinds dat 't bloemenhekkie van juffrouw Pruis op 't schoone waschgoed van juffrouw Blom was neergeduveld, of eigenlijk al sinds juffrouw Pruis d'r neef, die an de recherche was, juffrouw Blom d'r zus had bekeurd voor kloppen in verboden tijd, hoewel-d-ie héel goed wist, wie ofdat-ie voor zich had, en voor dezelfde centen had-ie 't kunnen laten. Maar 't was 'm neturelijk om die dubbeltjes van 't verbaal te doen geweest. Juffrouw Blom d'r zus had d'r 'n gulden boete voor gekregen, en zóó-of-zóó nog 'n verbaal voor beleediging van een ambtenaar in functie, want ze had zich ni tebedaard kunnen houden onder zoo'n verre- | |
| |
gaande baldadigheid, en dan zei je al gauw iets te veel. En nou weer met de kenarie. Juffrouw Pruis wou d'r zóó voor de voeten van de huisjuffrouw op doodvallen, als juffrouw Blom haar kat, haar saks niet had opgevreten. Ja. Ze had dat dirasie ommers hard zien wegloopen toen ze in den tuin kwam, en overal lagen gele veeren verspreid. Ze dacht, dat ze 't zoo bestierf, ze was maar niet effen aan haar saksie gehecht.
Dus juffrouw Blom had haar een andere saks te geven, en anders werden 't polisie-zaken, daar zwoer ze op.
Maar juffrouw Blom zei, dat ze lak had aan de praatjes van juffrouw Pruis. Ja, wie had haar kat zien loopen met die valsche saks? Ja, 'n valsche saks. Ze zei 't tot tweemaal aan toe, waar alde buren bij waren. Veeren, bewezen die wat? Veeren bewezen niks, niks, niks. Wist juffrouw Pruis dat niet? Wat dee ze dan met familie, die aan de polisie was? Die kon juffrouw Pruis nou weer in haar zak steken. Ze mocht gerust weten, dat juffrouw Blom dat geval van d'r zus nog niet vergeten was.
Ze hadden compleet 'n uur gekibbeld, en al de buren er om heen, en gerust nog lieden van buiten de buurt ook. Maar toen had de huisjuffrouw d'r toch 'n end aan gemaakt. Die had gezeid, née geschreeuwd, want de huisjuffrouw, die kon 'n geluidje opzetten:
‘Kat-en saks en saks-en-kat.... nou is 't potje-metblommen uit op mijn buurt... díe 't waágt, die 't waágt, die 't waágt, om nog één woord te kikken, die gaat zóó z'n woning af.’
Juffrouw Grootveld had schik, en juffrouw Assmann, waar ze gerust héél goed mee was, die had óók schik. Moest je de huisjuffrouw ook zien. Altijd als ze ergens | |
| |
tusschen moest komen, en met d'r stem d'r overheén, dan gilde ze compleet, net of ze zong, en dan lewaaide ze met d'r handen op mekaar, precies als in 'n schouwburg. D'r rokken fierelierden op, en ineenen hield ze dan stil.
Enfin, de huisjuffrouw had 'r dan 'n end aan weten te maken, en ze waren allebei brommende in d'rlui huis gegaan. Juffrouw Pruis zou gerust haar man op juffrouw Blom afsturen, dat kon ze met 'n woord van waarachtigheid verzekeren. Geen uur na dato had ze alvast 'n halve emmer water over d'r balcon zóó maar in juffrouw Blom d'r geranimus-perrekie gesmeten. Dáár kon juffrouw Blom niet tegen. Ze woonde onder juffrouw Pruis en morsen met water naar boven dat kon je niet. Ook was ze wel wat bang voor den man van juffrouw Pruis. Ja, zij was een alleen-staande weduwevrouw, ze had wel twee commesalen, maar die kwamen neturelijk nooit zoo voor haar op, als een eigen man. Ze liet 't dus maar, ze kon wel begrijpen ook, dat juffrouw Pruis de hel in had. 't Was maar geen mooie saks, tjonges, tjonges, wat 'n geluid, net 'n viool, en dan allemaal met zulke tiereletijntjes.
Maar net toen 't an 't bijzakken was met juffrouw Blom-en-Pruis, toen kreeg juffrouw Assmann van tweehoog vóór 't aan de stok met juffrouw Alblas, die d'r man in de veemen werkte, over 't kloppen van 't kleed. En wie bemoeide zich d'r dadelijk mee? Juffrouw Grootveld neturelijk, die had 'n mond, daar maakte 'n knap stel dienders rechts-omkeerts in. Als die wou, dan kwam de huisjuffrouw niet over haar heen. Ook lapte ze de huisjuffrouw geregeld aan haar laars. Omdat ze nou momenteel goed met juffrouw Assmann was, 't was | |
| |
anders wel eris andere thee tusschen hun tweeën geweest, daarom dacht ze dat ze daar niet buiten blijven mocht.
Wat was 't? juffrouw Alblas die had 'n boffie gehad, en dat wier d'r neturelijk van sommige buren niet gegund, specejaal van juffrouw Assmann niet, ze mocht temet wel mevrouw Assmann zeggen, zoo 'n statie. De man van juffrouw Alblas had op 'n lootje toe hij 'n dubbeltje sigaren zoo maar een vloerkleed getrokken. Maar niet fijn. Rood met zwart, en zoo zwaar, dat ze 't temet met z'n tweeën niet dragen konden. Juffrouw Alblas d'r nette kamer, die was d'r compleet heelemal van opgeknapt. Dat was nog allemaal tot daaraan-toe. Maar nou had ze zich niet aan de afspraak van alle buren gehouden. Want die klopten d'rlui kleeden altijd op 't open veldje achter de buurt, dat nog altijd voor bouwterrein te koop stond. Dan hadden ze geén last van mekanders stof in de ramen, vooral met 't opzomerende weer niet, als de boel nog alderis gelucht wier. Maar juffrouw Alblas, die was weer dom geweest, ze had haar grootschen mond weer niet kunnen houden, zóó bar had ze over de zwaarte van d'r nieuwe kleed gepocht. Nou, toen ze dan aan juffrouw Assmann vroeg of die d'r niet 'n handje helpen kon met 't kloppen van d'r nieuwe kleed, toen had die zeer netjes gezeid, dat ze bang was, dat ze zoo'n zwaar kleed niet houën kon, en dat 't dan misschien wel op 't veldje viel, en dat was juist modderig.
Die van Alblas razend. Juffrouw Grootveld had ze 't maar geeneens gevraagd, want die was koek-en-ei met juffrouw Assmann. Dus. Enfin, die week had juffrouw Pruis haar geholpen. Maar de week daarop had ze van alle | |
| |
buren 'n refuus gekregen; juffrouw Assmann had wel gezorgd, dat alles over breed kwam. Al de buren, die ze vroeg, die verekskuseerden zich zeer, maar ze wazzen allemaal bang, dat ze zoo'n zwaar kleed niet houden konnen. Hoe was die?
Maar juffrouw Alblas, was ook niet van gisteren. Toen ze zag, dat 't een ondergestokene kaart van de buren was, niks als jeloerschheid trouwens, toen had ze d'r kleed alleen geklopt. Welja, 't wier dan zoo netjes niet, maar enfin. Ze had 't uitgerold over 't houten hek van de kerk vlakover, en toen ging ze 't met de mattenklopper uitslaan. Maar jawel, ze had nog geen tien slaggies gedaan, of daar had je mevrouw Assmann, eerst uit 't raam, en toen op straat, compleet nog in haar ondergoed:
- ‘Neé, waarachies niet, kleejen worre op 't veldje geklopt, niet vlak onder de rame.’
Juffrouw Alblas sloeg door, dée net, of ze niks hoorde. Maar dat zat 'r zoo glad niet. Want, waar kwammen ze zoo gauw vandaan, ineens had ze zeker tien buren om haar heen. En die allemaal aan 't schreeuwen, dat dat geen manieren wazzen, om zoo'n kleed vlak onder de ramen te kloppen, d'r wier op 't veldje geklopt en anders nergens. Juffrouw Pruis en dat mensch Blom hadden waarachies een lijn tegen hààr getrokken, die waren zeker vergeten, wat 'n fijne woordjes ze verlejen week tegen mekander hadden gezegd. Jawel, lest heugt best. Ze zou kloppen waar ze wou, de buren konnen wel afspreken, dat 'r alleen op de Mookerhei geklopt wier. Ze dee door, nerveus. Maar met z'n allen hadden ze haar toch overdijverd. Die schreeuwleelijk van 'n Grootveld en de huisjuffrouw ook. Die dee altijd met de meeste-stemmen | |
| |
mee. Enfin, ze had in godsnaam d'r kleed dan maar ingenomen, moest je niet denken, dat één van de buren haar hand-of-vinger had geholpen, ze had dat zware kleed temet niet kunnen hanteeren. Maar wat kon zij, alleen, tegen zooveel menschen.
En ze had geeenens haar nood aan d'r man durven klagen. Want die was zóó driftig, dat-ie in staat was 'n moord te doen. God-jà, als zoo'n man 's avonds moei thuiskwam, dan had-ie wel in wat anders zin, als in burenkwetsies. Maar zij zat 'r mee! Hoe kreeg ze nu haar kleed Donderdag geklopt? Al de buren hielepen mekaar, maar voor haar vertikten zij het, enkel jeloerschheid. Het maakte haar zenewachtig. D'r kleed moest persee geklopt, want 'n kleed, dat niet geklopt wier, dat verviel zóó onder je voeten van 't stof.
Dus Woensdag toen ze de huisjuffrouw zag, die met juffrouw Assmann uitging, welja, koek-en-ei, toen zei ze:
‘Morrege kleejekloopen, en 'n knap mensch, die mijn dat beletten zal... ik heb met honderd afspraakies van de buren niks te maken’.
‘Ja’ zei de huisjuffrouw: ze moest 't hart in haar lijf hebben, om onder de ramen van de buren te kloppen’.
‘Ja, waag 't eris’ zei die Assmann nog.
‘Ik doen 't toch’ bitste Alblas. Ze wou persee 't laatste woord.
En waarachies ze dee 't. Donderdags om tien uur direct kwam ze haar trap af, voetje voer voetje, met 't dik-zware kleed op haar armen vooruit. De buren zagen 't zóó. De huisjuffrouw kookte. Maar ze dee, of | |
| |
ze niks en niemand zag, ze pakte d'r mattenklopper al van den grond op.
Maar dáár had ze juffrouw Assmann aan d'r hals. Die holde d'r twee trappen af naar benejen, juffrouw Serné van één-hoog dacht compleet dat ze viel. En éer die Alblas benul had om d'r eigen te dekken pakte ze de mattenklopper beet, en ze zeilde 't ding, zoover als 't maar zeilen kon, over de tuin van de kerk. 't Blee hangen half-hoog in 'n boom.
‘D'r wordt niet geklopt’ tierde zij ‘dat heb ik-ie verlejen week al gezeid’.
Juffrouw Alblas keek verbluft.
Nou, dacht juffrouw Grootveld, als dat geen polisiezaken werden, dán werd 't niks meer.
Jacob Israel de Haan.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd