Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 6

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 57]

Winterboomen

Daar staan de ontriefde helden nog te kampen
Om enkle flarden van hun wapenrok;
En weerloos deinzen voor de rake stampen
Des winds, die hen bezwalkt bij elken schok
Met gudsend water uit de noorderlochten.
De winter lacht om hunnen heldenwrok;
Zijn oude veete moet nu uitgevochten!

Verdorven, links en rechts uiteengerafeld,
Ligt hunne rijke zomerdracht ten grond.
De vijand heeft geschud, gescheurd, geschrafeld,
En al die pracht verspreid met wilden mond.
Luidscheldend, als een roover zonder schaamte,
Draaft hij om hunne naakte lijven rond;
En ieder lijf gelijkt een schril geraamte.

II

Langs velden die in eender grauwe verven
Elkander volgen verre, verre voort, -
Gaan boomen, hier en daar, als onder 't zwerven
Naar betere oorden op hun tocht gestoord,
In dichtgedrongen benden samenschuilen.
Toch rukt de vijand op, hij beukt en boort
En door hun rangen raast zijn angstig huilen.

[p. 58]

 

De boomen, die zoo fier den weg afbaanden

 

Waar 't schroeiend hart den vredelommer zocht,

 

Staan nu zoo treurig binst de wintermaanden

 

Te huivren in de grijze nevellocht.

 

De strijd is over, 't is een weerloos beven

 

Van ouderlingen zonder achterdocht,

 

Die niets meer hopen, niets meer kunnen geven.

III

Komt, mijn gedachten, wandlen door de dreven,
Ik breng met uwen waan u in verhoor.
Waar is uw zwong, waar 't lommerloof gebleven?
Waarheen uw orgelspel, waarheen het vooglenkoor?...
Terug waar gij geraakt werdt door de stormen!
Blijft daar omhuld in kalme nevelsmoor,
En, zonder wil noch wensch, in kale vormen!

Willem Gijssels.