Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 6

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 30]

Najaars avond.

Een vunze geur wiegt uit het akkerland,
Waarover schuine stralen nedersmijten
Het schuw geweld van late zonnebrand,
Dat nog een wijl blijft haapren aan de mijten,
Die staan als mijters met hun gulden rand.

Zie nu, het spel der lichten ligt verwoest;
De gloed van goud en brons is aangeslagen.
De rust is daar, die de aarde hebben moest,
Die haar in rosse verwen wil vervagen,
Begravend al haar schoon in sombren roest.

De vijver droomt in zijnen ouden schoot,
Verscholen onder zijn verdoofden spiegel;
Ten ware een smokkelwindje hem ontbloot
Van ijle blaren, die in stuipgewiegel
Er kwamen nederzijgen dor en dood.

Verloren klanken zwijmen in 't gerucht
Dat raden doet hoe alles rust; bij tijen
Neemt nog 't geloei der runders hooger vlucht
Om dra in d' avondvrede te verglijen...
Er hangt een geur van lijken in de lucht!

Willem Gijssels.