Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 6

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 28]

De Heide.

De heide, me lieveke, weet g'het nog als
Heur purperen bloemekens blonken,
Hoe alles dien avond in zalvende rust
En vrede lag nedergezonken.

Hoe 't mastenbosch roerde en verre de wind
Zich over het sperrenhout spreidde,
En somtijds een reiger in zwaaiende vlucht
Verdween op de doomende heide.

O ginds in dien avond, getweeën te gaar
Verloren in wellende weelde,
Als 't windeke woei en de bloemekens daar
En alle de kruidekens streelde,

Omvatte mijn harte in wonder geluk
Het glorende wijde gewemel,
Van alle 't bewogene heidegeruisch,
Van heel den oneindigen hemel!

De heide, me lieveke, weet g'het nog als
De vennen in 't zonnegoud gloorden,
Hoe lange wij somtijds de vogelen, en
De zeurende biekens aanhoorden?

[p. 29]

 

En als er een kudde van schapen verscheen

 

En trappelend over de struiken,

 

Omhoogewaards klom, of omleege weer scheen

 

Zich achter de bloemen te duiken.

 

 

 

Hoe verre ze somtijds den zandeweg op

 

In stuivende wolken van eerde,

 

Al drummende liepen, wanneer hen de hond

 

Al bassen weerommewaards weerde.

 

 

 

O daar in de heide, me lieveke, als

 

Ik wederom over die stonden,

 

In stille gedenken mijn droomen voel gaan,

 

En alles heb wedergevonden,

 

 

 

Wat eens er ons boeide, en heerlijk en schoon

 

En wonniglijk wist te bekoren,

 

Dan voel ik u weer aan mijn bonzende borst

 

En hebbe u lief als te voren!

 

 

 

Dan zing ik, en weder herwordt het me goed

 

En voel ik mijn harte zoo blijde,

 

Zoo zalig als u mijn gelukkige lief,

 

Zoo grootsch als de doomende heide!

 

 

 

Oscar Six.