Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 5

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 404]

Innige Avond

Wijl ginds, op 't heidevlak, de zon in 't ondergaan
Heur schoonste lied nog zingt en alles wil doordringen
Van licht en kleurenpracht - is, bij het dichte woud,
Nu d'avond naamloos stil, onmerkbaar ingetreden.

De dennen wiegen zacht hun toppen heen en weer
In slaperigen wind, en boven hen de sterren
Met vriendelijken blik verrijzen éen voor éen
En brengen meen'gen groet uit vroegren avond weder.

Heel lage hangt, ter aard als tot een kus geneigd,
Verlichtend 't eenzaam pad bezoomd met donkre struiken,
De schijf der blonde maan - geen doodenaangezicht,
Maar, met een warmen blos, een lieflijk lachend wezen.