Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 5

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 268]

Een lied van leven

Mijn vriend,

laat mij gerust met al uw tranen

En al uw zielelast uit ijle lucht gegrepen;
Mijn medelijden kan geen weg zich banen
Dan tot de wroeters, die in 't onheil dweepen.

En dan nog is het plicht een zang te zingen
Om op te frisschen, zoo ge wilt, van woede;
Door weegeklaag kunt gij geen dwingers dwingen,
Slechts 't manlijk lied is een geduchte roede.

Mijn hart is wel een kelk vol bitterheden,
Toch 'k laat het voor mijn evenmensch gesloten.
Ach, moet hij lijden wat ik heb geleden,
Of wel genieten wat ik heb genoten?

Ik zie het bietje gaan naar dorenstruiken
En zijne vlerkjes aan de vlijmen scheuren;
Toch werft het zoete nectar, volle kruiken,
Waardoor de dauw en 't sap der bloemen geuren.

[p. 269]

 

Mijn lied en zal niet gaan in weduwkleeren

 

En weenend tusschen grafgesteenten dwalen,

 

En 't wereldwee met angstgegil vermeeren,

 

Als 't requiem van moede nachtegalen.

 

 

 

Gezond zoo moet het zijne bloote zwingen,

 

Gelijk de vogel, naar de zonne wenden;

 

Ik laat het mijnen boezem niet ontspringen,

 

Wanneer het ziek gesard is van ellenden.

 

 

 

En kan ik zijn geweld niet wederhouden,

 

Genadig zal 't mijn evenmensch vergeven....

 

Mij lust 't gebruis van stormen, zeeën, wouden,

 

Geen lied van sterven, maar een lied van leven!

 

 

 

Willem Gijssels.