Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 4

[p. 152]

Iersche Melodieën
Van Thomas Moore

Ga waar roem uw deel zij.
Go where glory waits thee.

Ga waar roem uw deel zij,
Doch of glans u veel zij,
O! Steeds gedenke mij.
Wen u lof gevallet
In uw oor zoet schallet,
O! Dan gedenke mij.
Ander armen vindt gij,
Trouwer vrienden mint gij,
Al de vreugden vindt gij,
Die ook zoeter zijn;
Doch zijn vrienden dichter,
Is de blijdschap lichter,
O, Dan gedenke mij.

Wen ge in avondduister
Dwaalt bij starrenluister,
O, Dan gedenke mij.
Denk dat huiswaarts komend
Wij 't licht zagen stroomend,
O, Dus gedenke mij!
Als na 't zomer - blozen,

[p. 153]

 

Laat ge uw oog verpoozen

 

Op de laatste rozen,

 

Die ge mindet, gij,

 

Groet haar, die ze plukte,

 

Op uw hart ze drukte,

 

O! Dan gedenke mij.

 

 

 

Wen, rond u de vlagen

 

't Najaarsloover vagen,

 

O! Dan gedenke mij.

 

's Nachts, wen gij ten hemel,

 

Schouwt het stargewemel,

 

O! Steeds gedenke mij.

 

Dan, muziek uitbrekend,

 

Uw gevoel onstekend,

 

Tot uw harte sprekend,

 

Vraagt een traan voor mij;

 

Dan komt in uw zinnen

 

Weer mijn stem te binnen, -

 

O! Dan gedenke wij.

[p. 154]

Hoe zoet het uur.
(How dear to me the hour)

Hoe zoet het uur als 't daglicht neder zijgt,
En stralen smelten langs de stille zee,
Dan, zoet gedroom van vroeger dagen stijgt,
't Herdenken zucht voor u zijn avondbee.

Terwijl ik volg de lijn van 't licht dat glad
Naar 't vlammend westen glijdt langs de effen zee,
Tracht ik te gaan op 't gouden stralenpad,
En denk het leidt tot een schoon land van vree.

De jonge roos.
(The young rose)

De roos u geschonken bedauwd en vol pracht,
Was 't liefje des zangers, zoo zoet, van den nacht,
Die over haar blosjes in 't maanlicht vaak sprong,
En roerde ieder blad door 't wild lied dat hij zong.

O, neem dit jong roosjen en maak zijn bestaan
Verlengd door den âam die ge erover laat gaan:
Als over zijn boezem trilt uw zachte stem,
Dan waant het den nacht'gaal verliefd steeds bij hem.

[p. 155]

Laatste roos van den zomer.
('t Is the last rose of summer)

Laaste roos van den zomer,

Die bloeiend bleef staan;

Al uw lieve gespeelkens

Zijn lang reeds vergaan;

Geen bloem uwer kunne,

Noch bot is nabij,

Om uw blos te weerkaatsen,

Te zuchten als gij.

'k Laat alleen op den stam, u

Niet kwijnen; als wen

Uwe lievlingen slapen,

Ga slapen met hen.

Ik strooi dan genegen

Uw loof over 't bed,

Waar verwelkt uwe zusters

Ook liggen verplet.

Dra wil ik u volgen,

Wordt vriendschap verdoofd,

Van den lichtkrans der liefde

De parels ontroofd.

Zijn trouw' harten vernietigd,

Is liefde vergaan.

O, wie bleef er nog langer

Ter wereld bestaan?

[p. 156]

Lijk een straal.
(As a beam o'er the face of the waters may glow.)

Lijk een straal werpt op 't vlak van de waters zijn gloed,
Wijl beneden rolt donker en killig de vloed,
Zoo met zonnigen lach is de wang soms gekleurd,
Ofschoon kommer de ziele met wrangheid verscheurt.

Een noodlottig herinring, een sombre pijn
Werpt zoowel over vreugden als smarten een schijn,
Waaraan 't leven niets zwarters noch glanzenders brengt,
Waarvoor vreugde niet balsemt noch droefheid verengt:

O, in 't midden der vreugde verschijnt dit gedacht,
Als een dood-dorren tak in de zomersche pracht,
Te vergeefs gloeit het zonnegestraal er op neer,
Hij kan glanzen in 't licht, toch hij bloeit nimmer weer.

Willem Gijssels.