Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 4

[p. 36]

Morgen

De morgenstond uit vollen mond
Bedauwt het veld met zilvren wadem;
Hij strooit het goud der zonne rond
Verlicht de lucht met rozen-adem.

Hoe kunt gij, die nog slapend zijt,
Met sterk gemoed uw werk hervatten;
Ge zijt het uchtend voedsel kwijt,
Dat bezig is zich uit te spatten!

Alwat nog echt één wezen is,
Ons aller moeder trouw gebleven,
Verrept zich aan de bronne frisch
Met dub'len moed en dapper leven.

Geen vogelken of 't heeft gekweeld;
Alhier, aldaar in 't groeiend loover
Gesprongen, wijl de zon penseelt
Met versche kleur de bloemen over.

Onzeker, toch gerust genoeg
Om reeds een rijken oogst te raden,
Zoo staat de landman 's morgens vroeg,
Gespierd, den akker om te spaden.

[p. 37]

 

Hij heeft er 't goud van 't morgenvier

 

Voor ieder zaaiken ingedolven,

 

Dat dijen zal voor brood en bier

 

Tot eene zee van garvengolven.

 

 

 

O, denkt ge dat geen dankgevoel

 

In zijne ziele zingt en beiert,

 

Wanneer de zon, haar dagelijksch doel,

 

Het goud geeft waarin de aarde speiert?

 

 

 

Spit voort! In uwe hand en roest

 

De spade, die als zilver zindert;

 

En zoo uw bede, die elk moest

 

Belijden, daar zij lijden lindert!

 

 

 

Willem Gijssels.