Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 4

[p. 34]

De Morgenridder

Een vorstenzoon met forschen stap,
De morgen, draaft door 't veie land;
Hij won de vaste weddenschap,
Zijn vijand vlood allengerhand.

De manen van zijn glimmend ros
Slaan op en neer als vlamgevloei;
Zijn blonde lokken vliegen los,
Gestrengeld door het windgestoei.

Hoe zwierig hij den horen houdt,
Hij toetert luid een heilgeschal,
Terwijl zijn mantel lichtend goud
Rondspettert als in sterrenval.

Met bloemen op zijn weg gezaaid,
Festoenen kransend elken boom,
Wordt groote lof hem toegezwaaid
Opzwellend tot een wondren stroom.

't Is licht, waar hij zijn pracht ontplooit
t' Is een gezang zoo frisch van toon,
Als wekte 't in het leven nooit
Dan slechts voor hem; den vorstenzoon.

[p. 35]

 

Hoor toe, hij zingt nu zelf een lied

 

Voldaan en vroolijk, en er is

 

Geen wezen, ook hoe klein, dat niet

 

En steigert in verrijzenis.

 

 

 

Verrijs mijn hart in dees gevoel,

 

Ontdaan van wat geen waarheid heet,

 

Het spoor is klaar en 't edel doel

 

Des ridders ligt voor u gereed.

 

 

 

Wees rein, het is geworden dag

 

In louter goedheid, louter glans;

 

Groei in der waarheid groot ontzag,

 

Dat edel gloeit in 't hart eens mans!

 

 

 

Willem Gijssels.