Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 2

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 43]

Sonnetten.

I

Hoog rees bij avondsching de spitse toren,
het zonrood rustend op den grijzen top;
en hooger droeg 'k mijn ziel den goden op
waar de eeuwge Hei haar eeuwge beê laat hooren.

De laatste werkers gleden zacht de voren
van 't rustend veld langs, met gebogen kop,
een stil-gedempten groet in d'engen krop
voor wie hen in hun eenzaamheid komt storen.

Om heel hun wezen hing 't onbreekbre snoer:
die eenheid van den grond met hunne droomen,
en geur van elzen, heide en sparreboomen
in 't slierend windje dat hen ommevoer.

Toen kuste ook mij de Heide, in eenen lach
vol stillen weemoed, na dien schoonen dag.

1898.

[p. 44]

II

Gij naamt mij toen vol liefde bij de hand
en bracht me weer op lang vertrouwde wegen:
de zon schong hoog en over 't heerlijk land
kwam de eeuwge schoonheid dieper neergezegen.

't Was op de Heide een wonderlijke zegen:
Nieuw leven rees alom bij elken stand;
door naamloos heil voelde ik mij voortgedregen
doorheen die zee van weelde, in 't gulden zand.

Dan wendde ik plots mij van die pracht tot U,
waarrond al't schoone in wilden hartstocht dwerelt,
mijn groote god, bezieler dezer wereld!

Toen voelde ik heel mijn zijn vergaan in U,
en smachtend dronk ik eindlijk, in een knieling,
het Leven uit uwe oogen vol bezieling!

1901

Siska van Daelen