Ons Erfdeel. Jaargang 49

[p. 225]

Marc Tritsmans

Paarden

Nu het duister wordt en
nevel in slierten uit de
grond opstijgt, zie ik pas hoe
volkomen ze hier thuis zijn.

In hen geen onrust, niet de drang
om elke plek weer te verlaten en
dan toch weer niet. De avond doet
hen dieper in de aarde zinken.

Ik hoor nog slechts die rustige
geluiden van een huis, het vredig
zuchten, kreunen. Ik voel wel dat ik
hier niet langer uitgenodigd ben.

Uit: De wetten van de zwaartekracht, Lannoo, 1992.

[p. 226]

Avond op het land

Een laatste tractor ronkt in de verte.
Koeien worden naar de stal geleid.
Ik dwaal langs boerderijen zie mensen
praten en eten in verlichte kamers.

En overal rondom me nestelt de aarde zich
als een kat in haar mand in de nacht. Zoals
toen we allen samen waren en niemand
eraan dacht naar waar dan ook te vertrekken.

Uit: Onder bomen, Lannoo, 1994.

[p. 227]

II Dode koe in de wei

Hoewel het gekapseisde lichaam nog precies
als toen ze stond te grazen. Zelfs warmte nog
gevangen onder haar vacht. Was er niet eens
de tijd om langbewimperde oogleden
voor het laatst te laten zakken.

Ik moet wel - als bij een huis dat zopas
is leeggehaald, het licht nog aan, de afdruk
van tafel en stoelen in het vasttapijt, plekken
van foto's op het behang - schaamteloos
bij haar naar binnen kijken.

Peilloze afgrond doet de adem stokken.
Want wat zat daarnet nog hier, zo rustig,
zo schijnbaar voorgoed gevangen in dit
dier. Wat is het toch dat ook zijn lieflijkste
schuiloord ten slotte onaangekondigd achterlaat?

Uit de cyclus ‘Danse macabre’ in: Warmteleer, Lannoo, 2004.