als regisseur van de filmpjes in onder meer Man Bijt Hond. Als multi-intzetbare kracht bij Woestijnvis mocht Meuris ook een tijdje Bruno Wyndaele vervangen als presentator van De Laatste Show op het eerste net van de Vlaamse openbare omroep.
Maar Stijn Meuris is natuurlijk veel meer dan een opvolging van professionele wapenfeiten. Zijn songteksten en interviews verraden een nooit stilstaande gedachtegang, een soort rusteloosheid die erg diep lijkt te gaan en die hem tot creativiteit dwingt. Meuris: ‘Er zit een bizarre, gevaarlijke cocktail van energie en onrust in mijn lijf en hoofd.’ De aandachtige luisteraar en lezer ontdekt een broos evenwicht tussen die creativiteit als loutering enerzijds, een manier om de onrust om te zetten in iets positiefs, en anderzijds een soort intelligent koketteren met het negatieve dat nu en dan dreigt te gaan overwegen.
Als muzikant heeft Meuris het niet altijd even makkelijk gehad. Nadat hij op zijn zestiende al met zijn eerste band Gruppenbild de Rock Rally bereikte, een wedstrijd voor beginnende rockgroepen georganiseerd door het weekblad Humo, volgde het grote succes met Noordkaap. Maar toen gitarist Lars van Bambost in 2000 besloot de groep te verlaten, werd meteen de hele band opgedoekt. En daarna ging het niet onmiddellijk beter: de eerste bezetting van Monza werd door Meuris zelf ontbonden omdat het niet boterde tussen de leden. Met een tweede bezetting lukte het gelukkig wel. De cd Grand was het resultaat, ook al kwam die er niet van harte: ‘Je zou je bijna schamen om een cd uit te brengen, want dat impliceert ook dat ik weer met de pers moet praten en er, wie weet, straks zelfs een videoclip wordt gedraaid. Allemaal verdachte signalen van iemand die koste wat het kost in de picture wil staan. Terwijl het me louter om de muziek gaat.’
Muziek speelt voor Meuris uiteraard een grote rol, maar de teksten zijn zo mogelijk nog belangrijker. In die teksten kan hij kwijt wat hij anders niet gezegd zou krijgen. Meuris voelt zich trouwens niet altijd comfortabel bij
Stijn Meuris (vooraan) met zijn huidige groep Monza - Foto Alex Vanhee.
veel gepraat. Vandaar dat de teksten die hij schrijft - vooral als columnist en muzikant - nooit vrijblijvend zijn. Door de jaren heen hebben die teksten voor Meuris nog aan belang gewonnen, en vaak zijn de teksten van Monza-nummers doorwrochte brokken pure poëzie. En dat is wat de man vooral mist in de ‘hedendaagse muziek’: ‘Ik ben een ontzettende muziekliefhebber, maar wat ik mis, is een soort kippenvel. Door een tekst raak ik zelden of nooit nog gepassioneerd. Tekst wordt vaak totaal naar achter geschoven ten koste van opwinding.’
Precies in die teksten vinden we vaak een afspiegeling van Meuris' psyche. En het beeld dat wordt opgehangen, is niet altijd bepaald opgewekt. Een vers als ‘Ik hou van u / Geef me een kus / voor de laatste bus’ (uit ‘Ik hou van u’) is in dat opzicht redelijk a-typisch. Meuris houdt niet van vrijblijvendheid, van rijmelarij die nergens naartoe lijkt te gaan of van zinloze feel good-teksten. Een gebrek aan sérieux kan hem allerminst worden verweten, en dat geldt niet alleen voor zijn muzikale opvattingen. Zijn teksten vergen enig doorzettingsvermogen van de lezer/luisteraar, mede door de spitsvondige woordspelingen en associaties die bepaalde klanken bij Meuris teweeg-brengen.
Die lezer/luisteraar mag trouwens niet afkerig zijn van enig voyeurisme. Stijn Meuris schuwt, vooral op Grand, hoogstpersoonlijke ontboezemingen niet. Daar heeft hij trouwens alle reden toe: in 2003 pleegde zijn vriendin Lidia zelfmoord. Sindsdien is niets meer wat het ooit geweest was. Toen Meuris weer begon
Auteursrechtelijk beschermd