Ons Erfdeel. Jaargang 48

[p. 581]

Mark Boog

‘U moet weten,’ zei ik toen ik aanschoof tegen de vrouw naast mij, ‘dat ik van plan ben mij hier definitief te vestigen. Ik ben op zoek naar een nieuw onderkomen, omdat het oude mij niet beviel. Ik moest daarvoor de kust verlaten, maar wat moet dat moet. Draait uw restaurant overigens een beetje?’ Ik knipoogde en glimlachte tegelijk.

‘En wat een geluk dat ik nog een vrije zitplaats vind,’ ging ik meteen verder. ‘Naast u nog wel. Het lacht me toe, het geluk. Nu u nog. Het was wel even zoeken, trouwens.’

De vrouw lachte naar me, een onbestemd lachje dat van alles kon betekenen, zodat ik besloot dat ze me aardig vond. Men moet beslissingen nemen, want met onzekerheid valt niet te leven. Weet men iets niet zeker: bepaal de verschillende waarschijnlijkheden, elimineer onaangename mogelijkheden - want wat men negeert bestaat niet - en handel vol overtuiging. Wees daadkrachtig, zeg ik altijd maar. Ik stond op en riep om bier, wat me luidkeels bijval opleverde van dorpsbewoners die in mijn buurt zaten. Glunderend liet ik me weer zakken.

‘U zou zich bij het gemeentehuis in moeten schrijven,’ zei de vrouw zacht.

Het plan was verbeterd. Het was al goed geweest, maar nu was het beter. Ik zou de Andere Vrouw - naast mij en toeschietelijk, o vreugd, o eeuwigheid - weliswaar mee naar huis nemen, maar dat huis zou in dit dorp staan, wat een hoop gedoe scheelde. De Vrouw zou niet tot verhuizen overgehaald moeten worden, althans niet naar buiten het dorp, en ik zou niets uit hoeven te leggen. Uitleg is de dood voor elke uitlating of handeling, uitleg is het langgerekte, onttoverde einde van het feest, uitleg is de lauwe koffie na de begrafenis die juist zo bevredigend was, uitleg is het gereutel tussen leven en sterven: te veel, te lang, te saai.

Uit: De warmte van het zelfbedrog, Cossee, Amsterdam, 2002, pp. 96-97.

[p. 582]

Mark Boog
Toereikend zijn slechts

Toereikend zijn slechts de vork, het bord,
het in winkels aangeschafte omdat het ontbrak,
gereedschap dat omschreven doelen dient,

en verder niets. Terwijl juist daarmee we leven,
met opzet onhandig, het onnutte lovend.
Maar we wilden natuurlijk dat het vork was,

of in het voortgaan van de tijd verdonkeremaand,
met opgroeien vernietigd, door de dag gelaten
als een nacht, ogenschijnlijk nergens gebleven.

O ja, in vlagen koelere lucht, in opkomende
duisternis, in aandrang te eten, te slapen, te plassen,
dringt zich aan de ramen op de ontoereikendheid,

en niet zullen we onverschillig blijven; dat niet.

Uit: Alsof er iets gebeurt, Meulenhoff, Amsterdam, 2000, p. 44.

[p. 583]

9

Kaalslag. Bijl. Het bos, gemengd,
bestaat uit kansen, eigenschappen, liefdes.
Slechts de woorden zijn te groot om stuk te maken.

Slechts de woorden zijn te groot om stuk te maken!
Zij breken zelf, ze kalven af,
ze vallen in hun eigen gaten. Dans,

je bent nog in het zicht. Het vallen van de muren,
weliswaar verschrikkelijk, biedt vooralsnog
gelegenheid tot leven. (Voer me dronken,

zoals in de liederen, en laat me mij vergeten.)
En vergeet mij. Laat me deze vlakte zijn.

Uit: Luid overigens den oodklok (uit de reeks ‘Het vallen van de muren’), Cossee, Amsterdam, 2003, p. 43.