Ons Erfdeel. Jaargang 45

[p. 420]

Miriam Van hee

de bramenpluk

voor bregje

kies een warme dag begin september
met zinderende populieren, met licht
dat door een gaas van stof valt,
met alle ramen open

's middags, als de buurman rust houdt
in de schaduw van de notelaar
en zijn blik over het dal laat dwalen
als keek hij naar een film: daar vliegen
vogels, verder dan wij kunnen zien
maar ze verdwijnen niet

ga dan en pluk de rijpste bessen,
die glanzend zwart zijn, zwaar
en lobbig, die zich gewillig geven
laat de tegendraadse hangen,
hun tijd komt later

en laat, wat onbereikbaar lijkt
zo blijven, want alles heeft een prijs:
je kunt je huid verwonden
aan de doornen, je kunt een adder
wekken uit de slaap, je kunt
je mandje laten vallen

neem dus je tijd, kom op je stappen
vaak terug, zing voor de wespen
liederen, stel hen gerust

en als je denkt dat je kunt blijven,
keer terug naar waar de tijd
voorbijgaat en het licht van kleur
verandert, waar de koelkast aanslaat
waar iemand gaten in de muren boort
waar nog vannacht de wind opsteekt,
de herfst begint, waar iemand
op je wacht

Uit: De bramenpluk, De Bezige Bij, Amsterdam, 2002, pp. 35-36.

[p. 421]

op de snelweg

wij zagen een hond op een terras
het was ochtend en koud, toch
was de deur achter hem
half geopend, naast het huis
stonden dennen en
aan de sneeuw op hun takken
kon je nog zien hoe
de wind had gewaaid

het was zondag, een ochtend
uit zijn en ons leven
hij stond er zo stil
als een paard in de wei
voorbij te gaan

wij hebben een uur
of nog langer gezwegen
toen nam ik papier en ik schreef
er stond een hond op een terras
het was ochtend en koud
en wij snelden voorbij
op de wegen

Uit: De bramenpluk, De Bezige Bij, Amsterdam, 2002, p.7.

[p. 422]

Miriam Van hee
ochtend aan de gariepdam

er is niets, tenzij een begin,
een kleine boot in de ochtend
en er, dat is de plek niet alleen
maar ook de herinnering
en het verlangen, er is
een haperend, hunkerend woord
dat rimpels maakt in de taal

komt het van hier, op de oever
waar eucalyptusbomen ruisen
of van daar, waar we ooit,
na de regen, heen wilden gaan

maar we zijn er nu, daar is
het uitzicht: water en land
liggen roerloos te wachten
op zonlicht en wind

er is de plek die we fotograferen
er is de plek waar we zijn, even,
tot we weer verderreizen

Uit: De bramenpluk, De Bezige Bij, Amsterdam, 2002, p. 21.

[p. 423]

pasen

je gaat vaak naar het raam:
of alles nog hetzelfde is, de oude

grafsteen in de tuin, de twee cipressen,
de daken in het dorp beneden en het komt

je voor dat je de kleine zwarte kater hoort
maar dat is vast omdat je op hem wacht

het heeft geregend en de weg ligt als
een glinsterende slang tussen kastanjebomen

je ademt mist, je gaat terug de kamer in,
je kunt nergens blijven, daarom

schrijf je wat je ziet en iemand zal het lezen
en je zeggen wie je bent

Uit: De bramenpluk, De Bezige Bij, Amsterdam, 2002, p. 32.