Ons Erfdeel. Jaargang 45

[p. 72]

Leonard Nolens

Tristitia

Er was een tijd dat ik geloofde in mijn tijd.
Er zou een man, er zou een dag, er zou een vrouw
De kamer binnen komen en mijn bed begrijpen,
Mijn slapeloosheid strelen met een reusachtige tong,
Mijn dwerghart in de hoogte tillen van een zin.
Maar twee die mij daar maakten sliepen hevig in
En uit. Zij sliepen en slapen een gat in mijn dag.

Hun speelziek bloed is mijn tristitia.

Er kwam een tijd dat ik verkilde bij de bries
Die 's ochtends de blauwe gordijnen bespeelde
Van de jongenskamer. Ik lag in die lege muziek
Te wachten op mijn leven, op mijn eigen leven.
Ik wachtte daar en deelde dat wachten met niemand.
En niemand was dat reizende landschap van de zee,
Die ongeboren mens van wie ik de foto bekeek.

Uit: Manieren van leven, p. 13.

[p. 73]

Herstel

En ik zoals gezegd nog niet geboren
Lig in de tuin te praten met mijn zonen
En moet opnieuw geloven dat ik leef
Omdat ik leven gaf. Zij liegen niet.

Zij liggen daar reusachtig in het gras
Te roken en te drinken, hun gelach
Onder de bomen leert mij een gezicht
In deze zomernacht. Zij geven licht.

Hun ooit verzonnen namen blijven haken
Aan de rozen: niets werd vlees en knoken,
Niets kan lachen, liggen, drinken, praten
Zoals ik zoals gezegd nog niet geboren.

Uit: Manieren van leven, p. 27.

[p. 74]

Leonard Nolens
Chronique mondaine

Oktober zit 's nachts alleen in zijn pitrieten stoelen
Onder de linde, mijn gasten verlieten de tuin.

Ze stamelen Franse wijn in de donkere gang
En bluffen met blonde honden en slanke vriendinnen.

Ze staan op de dorpel het tijdloze goud op te winden
Van hun polshorloges, straks is het maandag.

Ze zwaaien, ze starten hun zilveren wolken van auto's
En zwenken geruisloos de hoek om, verten in

Die ik niet ken en waar ik vaak van droom.
Ik loop naar binnen, ruim de rotzooi op

En ga naar bed met waardepapieren van morgen,
Mijn gedichten. Ik druk die soms in mijn slaap.

Uit: Manieren van leven, p. 33.

[p. 75]

Binnen en buiten

Treinen. Hotels. Parijs. De buitenwereld!
Wat een woord, ik kan het niet verdragen.
De wereld buiten was de binnenwereld
Van Le Chartier toen wij daar samen zaten
Bij een Pinot Noir, mijn varkensdarmen
Bijna zwart gegrild, jouw gouden lever
Op zijn Venetiaans. Wij waren armer
Toen en knapper, jij gaat langer en liever
Alleen op reis vandaag, de buitenwereld
In. Dat woord! Ik kan het niet verdragen.

Vroeger liep jij aan mijn linkerhand
Florence in en New York, en met mijn rechter
Schreef ik in de lucht een ander land.
Kan ik het helpen dat het almaar echter
Werd en weidser in dat krimpende hoofd
Van deze binnenwereld? Wat een woord,
Ik kan het niet verdragen, romantiek
En ouderwets solisme maken me ziek.
Maar ik verwacht je. Eén zoen zal bewijzen
Dat wij elk voor zich nog samen reizen.

Uit: Manieren van leven, p. 47.