Ons Erfdeel. Jaargang 44

[p. 702]

Miguel Declercq

Met aardbeikikkerrode lippen spoelt ze op me aan.
Ik zwijg. Ze legt mijn adem bloot. Ik loop mezelf uiteen,
geloof aan handen, ogen, siliconen, een orgaan
uit gettoblasters losgebraakt, onwillig, haast obsceen.
Een hoezenpoes, niet minder echt en even efemeer,
ligt zij, etherisch, uit te vloeien op het beddengoed.
De kamer, wil ik, wentelt rond. Ze mompelt, keer op keer,
een bakerrijmpje, een begin waarin ze mij ontmoet.
Caleidoscopisch, zelfverzonnen, eeuwig onbepaald
legt zij zich bij zich neer of lacht ze doornig, als een pop.
Eenogig in het kussen, in de lakens afgedaald,
rol ik me in haar armen, gloeit ze in mijn armen op.
Condomen, geld, placebo's, sigaretten, keelgeluid -
quarkmatig zwermt het avondlicht over de kamer uit.

Uit: Person@ges (1997).

[p. 703]

 

Kan men er niet bij misschien?

 

Nochtans:

 

er wordt geleefd, er wordt gewaakt,

 

maar naar verluidt is dat normaal

 

met dit verschil: de zon die men

 

hier niet kan zien, december

 

die zijn teint verliest

 

en van de wind

 

de wind misschien.

 

 

 

Terzelfdertijd: een zonnebril,

 

een korte broek heeft veel bekijks

 

op dit moment, sandalen zijn

 

in feite uit de mode,

 

haast

 

verliest men de controle,

 

eer

 

herkent men nog oktober,

 

want ook sneeuw masseert de zolen

 

zoals zand dat somtijds doet.

 

 

 

Het is dat men de straten kent,

 

de mensen die hier komen,

 

of men zou nog gaan geloven

 

dat men kijkt zoals men keek

 

 

 

omdat men van de zomer droomt,

 

omdat men last van jetlag heeft.

Uit: Zomerzot /Somersault (2001).

[p. 704]

 

Je zit op je stoel. Er is rek in je kaken.

 

Je teennagels heb je oranje geverfd.

 

Je kaken zijn rekbaar, je tenen oranje

 

en waterproof          je oogpotlood

Uit: Zomerzot /Somersault (2001).

Hansaplast

Haar knieën zijn magenta
anjelieren, zo te zien:
met dat ik kijk, krijg ik geen zicht
op de betekenis ervan.

‘mijn lief, mijn lief, o waar gebleven’
‘Zeg me wat ik horen wil.’
‘Ik voel me vies.’ Ik vraag me af,
wat dat heeft te betekenen.

Uit: Zomerzot /Somersault (2001).

[p. 705]

Tam

Assepoesters lippen en
de kuiltjes in d'r wangen
moeten kunnen. ‘Kijk hoe schattig
dat ze is en hoe gelukkig!’
Nu is Saskia gelukkig.
o Wat is ze toch gelukkig!

Ook Declercq is nijg gelukkig.
Die ligt ergens met de flair
die jonge hazen/bavianen/
rederijkers eigen is
te houden van zijn Saskia.
(Jawel, het is zo'n ogenblik.)

Ze lacht als Minnie Driver.

Uit: Zomerzot/Somersault (2001).