een fotografisch beeld dat nadien verwerkt wordt tot een object dat er qua vormgeving en presentatie uitziet als een beeldend kunstwerk. Daartoe gebruikt hij een reeks zogezegd nobele fotografische technieken. De combinatie tussen artistieke visie en technische vaardigheid maken zijn werk professioneel en duur, geschikt om te verkopen en te bewaren. Het zijn geen snapshots, maar werkstukken, die enige ontroering en bewondering opwekken. Hij slaagt er in om een zeker monopolie te krijgen op een techniek van de Duitse fotograaf Erwin Quedenfieldt, maar hij kent tegelijk de hele resem fotografische technieken van zijn tijd. In de donkere kamer laat hij zich helpen door assistenten die zelf niet te veel ambitie hebben. Hij beschermt zijn artistieke imago, het is zijn lust en zijn leven.
Tijdens de belangrijkste periode van zijn actieve leven werkt Henri Berssenbrugge in zijn studio aan de Zeestraat 65 in Den Haag. Op deze plek werkte vroeger al een vermaard fotograaf en was tegelijk ook een gerenommeerde kunsthandel gevestigd. Hij richt de appartementen en studio's modieus in, de architectuurtijdschriften van zijn tijd schrijven erover: ‘men krijgt er een bad van zachte kleuren’. Aan de Zeestraat was ook (en is nog steeds) het beroemde panorama Mesdag te zien en er waren veel kunsthandelaars werkzaam. Op die manier lokt hij het burgerlijke en artistieke publiek van de stad, alsook de acteurs (die niet altijd de rekening betalen).
Hij maakt portretten in opdracht, fotografeert de typische landschappen van Brabant, Rotterdam, volkse gebruiken, zigeuners, mensen in de drukke stad, de nacht, folkloristische evenementen, theater, dansers, naakten, stillevens, handen en zichzelf. Henri Berssenbrugge was naarstig, een man van weinig woorden tenzij men hem vragen stelde over zijn werk. Als
Henri Berssenbrugge, ‘Nieuwe Maas, Rotterdam’, ca. 1935, ontwikkelgelatinezilverdruk op ‘Gevalux’-papier, 39,9 × 29,9 cm, Collectie Gemeentearchief Rotterdam.
veel van deze foto's (bijvoorbeeld die van de intussen verwoeste stad Rotterdam) een documentaire waarde hebben, is dat een nevenverschijnsel dat zeker geen prioriteit was voor de fotograaf.
De kunst van Henri Berssenbrugge was gebaseerd op weglaten. Eigenlijk is dit de essentie van de fotografie: keuzes maken. Met een grote camera stelt hij alleen scherp op een stuk van zijn onderwerp, de andere elementen in beeld worden dan onscherp. Met behulp van het licht laat hij onderdelen van het beeld zo donker worden dat ze slechts een silhouet zijn, de kijker wordt dan niet afgeleid door elementen die niets ter zake doen. Als hij een portret maakt, toont hij enkel het gezicht of een stuk van het gezicht. De foto is niet overdreven scherp, vooral de grote karakteristieke omtrekken
Auteursrechtelijk beschermd
