Ons Erfdeel. Jaargang 44



[pagina 189]
Roland Jooris Zelfportret Wat ongeschonden in hem huist het is geen zuiverheid het is geen kind dat met nog stompe letters schrijft het is een blik die rauw en ongenadig kijkt het is wat tegenstrijdig hem ontwricht en dwingt het is weerbarstigheid Uit: Gekras, Querido, Amsterdam, 2001, p. 17.

[pagina 190]
Tweespraak Het is het hoekige dat de tong dwingt de taal in haar gedokker gedrongen de spraak die ingeslikt als tegenspraak en stokkend zich van onmacht in de aarde spit het is het onuitspreekbare weerloos weerspannige het korstig morsig of verstorven licht de lucht die ruikt naar traagte en naar grond de onherstelbare tijd, de barsten in dit ongenadig wachten: verstomd, gelouterd in elkaar eenzelvigheid Uit: Gekras, Querido, Amsterdam, 2001, p. 19.
[pagina 191]
Als een instinct dat in houtaarde snuffelt ondanks een splinter die zijn pijnlijk licht opsteekt in weerwil van een scherpte die zijn huid in het schaafsel raakt namens iets dat jankt en krabt en zijn wonden buiten likt wegens een spleet in de deur die hij beluistert Uit: Gekras, Querido, Amsterdam, 2001, p. 43.