Ons Erfdeel. Jaargang 43

[p. 658]

Ed Leeflang

De avond komt over de kleine binnenplas.
Ik peddel niet meer, licht zuchtend loopt
de kano vast in plompeblaren. Nog een
kleine opmerking van de wind
achter mij in het riet. De watermunt
geurt me met kracht achterna van het
licht aanvaren.

Een fuut komt haastig nog door de ban,
met watervrees zwemmend, alsof het zo weer
spertijd is, weer jeugd en oorlog worden kan.

Een bel ontploft zacht aan het oppervlak;
heeft ook het ongeborene al ontzetting?

Wat heb je toch met de stilte,
steeds minder beangste, verouderde man?
Je leven heb je onder de leden
en je wil toch niemand meer laten delen
in die besmetting?

[p. 659]

Bij Zijpe

 

Een zwaar verroeste maan wordt uit het Zijpe opgetild,

 

een op de heidenen met pijn heroverd schild.

 

 

 

Zo gaat zij schoksgewijs maar later stil omhoog

 

over de polder. En dan staan wij oog in oog

 

 

 

besluiteloos als toen. Het huis heft moe het dak,

 

nog steeds in afweer tegen kwaad en ongemak.

 

 

 

De gammele zwarte schuren rond de binnenplaats,

 

vroeger als geteerde schepen even buitengaats,

 

 

 

zijn door wat loodsen van beton vervangen,

 

ik zie geen slierten stro van nesten hangen.

 

 

 

Door een haag van magere frambozenstruiken

 

schemert het vale rood en wit van luiken.

 

 

 

Veilig verpakt staat alles in een zilver vlies,

 

ook populieren die ik planten hielp. Nee niets

 

 

 

heeft meer iets panisch in de avonddamp.

 

Een uil vliegt kalm op van de buis der buitenlamp

 

 

 

of hij er al die jaren door gezeten heeft.

 

Wordt als ik weg ben niet geleefd?

 

 

 

Hier was het, de konijnen gingen dood, ziekte en tocht

 

waren niet uit te bannen. Moedeloos sterven mocht,

 

 

 

maar gaat niet zomaar, uitstoelende helianten

 

verdedigden verwoed de zonnekanten.

 

 

 

En kleine stille padden dwaalden tot

 

onder de bedden uit het klompenkot.

 

 

 

Ik zie ons ramphuis in het maanlicht staan

 

en wil uit heimwee nooit meer binnengaan.

[p. 660]

Ed Leeflang

Ze wil ze liever opsluiten en vergeten,
voor altijd op vakantie sturen in
een grot, ze in een landschap rollen
en verzenden, desnoods naar hun eigen
of andermans God; als het niet anders kan
ze opeten of laten verdwalen in hun
eigen leesboeken.

Ze bepalen haar daden,
ze komen met zinnen vol werkelijkheid,
ze kosten jeugd, schoonheid, tijd,
ze proppen haar handen vol
met draden van hun levenslot.

Zoveel werkkracht had ze niet besteld,
zoveel inzet maakt haar ziel kapot.

[p. 661]

De vondst

 

Uit het duin schoot de bergeend

 

op voor mijn voet. Het nest

 

in het konijnenhol telt negen

 

eieren. Zo stinkt broed,

 

zo naar doeken,

 

zweet en ondergoed.

 

 

 

Daar staat een jongen

 

in een dierenrijk, door dieren

 

opgekweekt. Zij zullen sterven.

 

 

 

Dan vliegen eenden rond

 

in de hun toegemeten tijd, mijn leven.

 

En mijn verwekkers zijn weer weg,

 

hun bed uit, ik zou niet weten

 

naar welke windstreek.

[p. 662]

Ed Leeflang

De muizen draaien hun dagenrad.
Schelpen die elkaar niet horen
ruisen van oorlog. Zo is de herfst
gebrouwen van plagen, nat blad
en wind voor de doedelzak.

Hoor de liefdes mij vragen
die ik aanbad of vergat
mij niet in regens te verdiepen,
in dieren, in weer. Zij hadden
hun rug, hun buik, hun zij,
kanten waarop zij niet sliepen
naast of nog verder van mij.

En of ik dat wil beamen
nu peren barsten van sap,
de vochtspin huist in het bad,
nu reigers diep in hun schouders
uit bedelen gaan in de stad.

Alle gedichten uit: Sleutelbos, De Arbeiderspers, Amsterdam, 1999.