Ons Erfdeel. Jaargang 43

[p. 492]

Maurice Gilliams

Maria, langs het strand, roept naar het kind
dat wij niet meer verwachten dan in dromen.
Het antwoord, dat wij in ons lichaam horen,
geheugt ons moeder's roepen naar haar kind.

De meeuwen zijn alleen, met honderd samen,
als niet een kleine meeuw naar aas verlangt.
En het gehoon der meeuwen in ons hart
neemt wraak als wij van 't leven léven vragen.

Niets hoort ons toe: het solferkleurig duin,
het rammelen van de ketens in de golven.
Beschuimd, wrak hout: gij leent u niet tot vuur.

Geen leed is heilzaam, dat in vreugden duurt.
We zijn zo oud als zand en zout geworden.
Straks keren wij, elkaar beminnend, thuis.

Uit: Tien gedichten.

[p. 493]

 

Zij droeg de lamp achter de waterlissen.

 

De dageraad van middernacht knaagt door

 

het hoog vertrek waarin Maria slaapt,

 

terwijl ik snak naar water en naar lissen.

 

 

 

Ik lig bij haar. Zij rust bij mij. En geen

 

van beiden zijn wij in de wereld samen,

 

want niets is hier want élders samen

 

waar geen verlangen de een van de ander scheidt.

 

 

 

De muur wordt spiegel van het sterrenheir.

 

De stilte zwelt van vissen. In de algen

 

knerpen de zoutkristallen van oud zeer.

 

 

 

Verblijf ik dan voortaan in 't zeemansgraf

 

terwijl het spookschip onverpoosd blijft zeilen?

 

- Maar als Maria zucht, vat ik haar hand.

Uit: Bronnen der slapeloosheid.

[p. 494]

Maurice Gilliams

Het afgesloofde lover van de beuken
waarin de vossen van november jagen
- bij bladerval, hier kwam mijn moeder treuren;
ze zong en streelde mij. Ze gaf mij namen

van vogels - mees en vink. Warm van gebeden
doorliepen wij de laan. 'k Droeg de lantaren.
Op 't landhuis hoorden wij piano spelen,
doorheen de lissen, over 't zieke vijverwater.

- Gedroomde kaars, hoelang nog zult gij branden?
Maria zit naast mij. Stenen en sterren
vallen op tafel, langs mijn dor-bevreesde wangen

terwijl ik schrijf. En harde sleutelbossen
rinklen. In 't vunzig voshol van mijn werken
belaagt een spin een mier. De wortels rotten.

Uit: Bronnen der slapeloosheid.

[p. 495]

 

Geen testament. Droom bezit geen erfgenaam.

 

Mislukking vraagt een uitgewiste naam.

 

Beheer geen goedren die mij toebehoorden.

 

In de afgrond daal ik met Maria saam.

Uit: Vier opdrachten in ‘Vita brevis’ geschreven.