Ons Erfdeel. Jaargang 42

[p. 654]

Anton van Wilderode

Ik zit achter de tralies van het raam
waartegen dag in tegenlicht verduistert,
langzaam het onderlijf door jicht gekluisterd
die mij verhindert om rechtop te staan, -

met niets dan wachten op wat overbleef
uit zoveel as van opgebrande dromen,
de vogel feniks in een nis van bomen
die mij doet zien en horen dat ik leef.

De arend van voordien, agaat en git
die goedgespierd over het dal planeerde
zijn buit beloerde vastgreep en verteerde, -
de arend bidt.

Uit: Anton van Wilderode, De Vlinderboom, Lannoo, Tielt, 1985.

[p. 655]

Zelfportret (1)

 

De man die ik niet ben en nooit kan zijn

 

hangt weerloos in een webbe van legenden

 

geweven door een volk dat mij niet kende

 

en nimmermeer tot ik voorgoed verdwijn.

 

 

 

Ben niet de barse boeman die ik schijn

 

de verre van de massa afgewende,

 

géén genereuze hansworst met geschenken

 

incognito verschijnend voor de gein.

 

 

 

Soms iemand die in overdaad van wijn

 

onder het zadeldak van oorlogstenten

 

de taak waartoe zijn noodlot hem bestemde

 

vergeten wou in een besteld festijn.

Uit: Anton van Wilderode, De Vlinderboom, Lannoo, Tielt, 1985.