Ons Erfdeel. Jaargang 42

Charles Ducal

Vindt je vrouw dit leuk? vroeg de vriend
aan wie hij zijn verzen liet lezen.
Hij zocht een excuus. Het was er niet.
Er stond wat er stond. Met reden.

Toch bleef hij en wist niet waarom.
Hij miste niet langer het stof op de wegen
en verre vrouwen alleen voor de vorm.
Ik heb je lief. Hij sprak het uit in de leegte,

want als zij keek klonk het dik op de tong,
als een excuus voor jaren gewenning.
Toch was zij de enige die niet volstond.
Poëzie is een daad van ontkenning.

Uit: Het huwelijk, 1987.

[p. 169]

Charles Ducal

Toen groeide het woud in hem dicht.
De hertog die, bang, wou ontwaken
zag in de ruit zijn verdrongen gezicht,
takken die door het onderscheid staken

van spiegel en blik, van hertog en ik.
Oeroude nachten begonnen te haken,
hijgende wolven herwonnen zijn schrik.
Hij keek niet, maar wist. Op het laken

de vrouw, de haren als slangen geschikt
om het ijskoude gif van de ogen.
Zijn angst zocht een wapen, een schild,
een spiegel tot mythe bevroren.

Uit: De hertog en ik, 1989.

Om haar te ontlopen hield ik
van niemand. Ik schreef in de spiegel
een vrouw van ivoor,
knielde, aanbad, en bleef groot.
Ik kon niet verliezen.

Vanmiddag heb ik haar weer gezien
in de stad, volstrekt overbodig,
op zoek naar een jurk
die nooit meer past.
Zij is schoon,
al schoner dan oud.
Ik heb haar lief.
Zij gaat dood.

Uit: Moedertaal, 1994

[p. 170]

Charles Ducal

Maak dit gedicht onvolmaakt, lees
een gat in de taal, roep mij levend.
Ik heb deze handen zo lang veredeld
dat je lichaam zoek is geraakt

(iets naakts dat men 's ochtends ziet
liggen in bad, met vochtige wangen,
waaraan men vermijdt de ogen te hangen
om niet tot de liefde te worden verplicht).

Krab de glans van mijn ziel. Schrap
de vrouw van papier die ik opschrijf
om mij te bezitten. Veeg de inkt
van mijn lippen. Wek vijandschap

tussen mij en mijn poëzie.

Uit: Naar de aarde, 1998