Ons Erfdeel. Jaargang 41

[p. 231]

[Gedichten]

Robert Anker

De auto ontdekt,
in een korte boog de brug op.
Beneden op het dek
wuift de vrouw mij naar het midden
waar een stoet van schepen onderlangs mij gaat.

Open de ramen! Boordje los!
(close-up van rechtervoet en -pols)
‘All I hear is your gear’

Later kom ik bij mijzelf tot stand
aan een bosrand:
‘Zon, mist en stilte’, was toch mijn bestemming
‘en dan voor immermeer’?
Ik kom zo nergens aan en rijd terug.

Beton, daarop de banden, de volstrekte wind:
dit is niet voorbij te komen.

's Avonds thuis, weer ingescheept,
herken ik flarden van reclame op tv:
Citroen GS X2.

Uit: Waar ik nog ben, 1979.

[p. 232]

Robert Anker

Hij groet de dingen met een klopje en de juffrouw op de gang.
Bestelt verkleinwoordjes en zingt daartoe zijn naam.
Omdat er is een antwoord en koffie en een baan.

Moet hij weer naar huis toe met de pont van half zes.
Zijn fiets heeft nieuwe banden en versnellingen wel tien.
Daar krijgt hij snel wat hoogte mee tot na een straat of zes
de vouw weer uit zijn broek is, hé, precies bij het café.

Voor de dood niet bang roept hij om pinda's en jenever.
Hij slaat je op je rug en tot hij zingt duurt niet zo lang.
Hoe doe je dat, de blonde aan de tap blijft onbereikbaar.
De liefde kent de breedte, niet de diepte die ze zoekt.

Nu moet hij maar eens gaan, hij kan geen tijd meer lenen
om hem stil te laten staan. De straat in waar hij woont,
een dagelijkse dood hem in de schoenen zakt.

Trap op, denkt hij, de toekomst is voorbij.
Trap op, denkt hij, de meubels staan me bij.

Uit: Nieuwe veters, 1987.

[p. 233]

Zo iemand neemt een keer de bus...

 

Zo iemand neemt een keer de bus en voor het laatst begroet

 

en doet zijn aankomst in de stad weer over met de trein.

 

Centraal Station. Geen panorama naar de horizon.

 

‘Wie nu het Damrak overziet weet zich de eenzaamste

 

van allen’ maar hij struikelt over een gitaarakkoord,

 

zijn hand kapot en schampt hij langs een andere moraal,

 

zijn hart geschaafd en botst hij op een grote neger

 

die hem fouilleert en doorschuift in een Engels derivaat

 

naar een andere Chinees - you gonna buy zies cigaret.

 

Hare Krishna, Jezus Redt! Als hij uitglijdt in een rest

 

sentiment, dus in de deuren van de tram wordt klem gezet

 

door een geintje als wereldbeeld en hij op schoot belandt

 

bij een skinhead met een viltstift en een antwoord,

 

ranselt hij zijn ogen dicht, die trouweloze honden.

 

Ting! Het stadsaksent hem om de oren zingt. Iemand

 

roept hem niet, een ander neuriet. Iemand deelt patatjes uit.

 

Kommotie achterin, de tram slaat in de remmen.

 

Wordt een vrouw, door wie, door kontroleurs in burger, door wie,

 

ze wordt, wat zag u, aan d'r haren werd ze op de grond,

 

of zij de moeder is, natuurlijk, van dat jongetje,

 

het gilt zijn longen uit in blaasjes op zijn mond,

 

midden in de wereld op de halte en alleen,

 

nu de tram van hem wegrijdt - als een naald in onze schaamte

 

zijn witgebleekte stem trillend staat, nooit meer overgaat.

Fragment uit: Goede manieren. Episode XI, 1989.

[p. 234]

Robert Anker

Alles wat hier is blijft

Twee appels ruiken eeuwig naar hun toekomst
In het rijstpapieren winterlicht
Een kinderschaats (verdwijnend rood)
Aan zijn riempje aan een spijker
Drie kogellagerkogels glanzend
In hun geur van stof oud vet
Er koeren duiven op het dak
Op een vergeelde krant
Vijf bonen die ontkiemen naar hun toekomst

Niets van wat hier blijft is ooit gekomen
Ik had dit nooit meer mogen zien
Als ik hier blijf verdwijn ik

Loop ik daarom achteruit naar buiten
Waarbij ik struikel en ik viel
Als jij mij niet had opgevangen

Je likt mijn nek
je trekt m'n hemd uit mijn broek
Je streelt mijn buik

Uit: In het vertrek, 1996.