Ons Erfdeel. Jaargang 40

[Gedichten]

Jacques Hamelink

Op een schitterende spindradige
Augustus-ochtend, een vrijdag
van het eeuwig licht op de plek
Diemen in de heilsgeschiedenis, waar de chassied
Rembrandt zich het geheim leerde, oerdaadkracht
van díe passie, hebben je moeder
en ik je gemis aan gewicht tussen ons in
gedragen, in de tuin gelegd.

En om je heen in een kring
kwamen, jou eersteling tot grafbeeld, stille
mensen staan, je eerste geliefden, onder wie
drie jonge gracieuze vrouwen, zeven lichte deze zomer
levenden die elkaar hun handen gaven, te kort
voor het gebed van je grootmoeder (zwart, niet
meer maar lieflijk, uit Scheba) aan de Erbarmer,
die de inschrijving niet vergeet
in het boek.

De meegenomen rozeblaadjes
hebben we toen verstrooid samen
over je grafstilheid bij de populieren,
je harpenaars, en zijn weggegaan, ik,
met haar geruisstil naast me, verbaasd
vader van maar zo'n kleine woordloze
dode, van een Asael te zijn geworden

Uit: Sacrale komedie.

[p. 359]

Jacques Hamelink

Het begint zoals het begon, hier,
met de reine weersgesteldheden,
het niet te kerstenen weer. We
hadden een heel zacht voorjaar.
Het bloesembestand glorificeerde
maar en daaruit kwam voort. A
poor poet in besmeurde kleren ook
rottenführer in allerijl breek ik
achter in de hof voorbije week
dan de Doyennés de Comice van hun
nog net ongebroken treurtakken, vul
de meegebrachte wasmand en zie mij
overvallen, aartslelijk, door rauwe
aarde-oude furor tot inlijven.
Redenerend tussen twee beten door
voor de grap tegen de doodgeboren
eersteling van mijn zaadsoort, mijn
in de groendiepe Octoberwereld zijn
pijl en boog wegleggende zoon, hem
de kampioenspeer aanreikend, ‘cadeau
van haar: aanbiddelijke. Nu, Asael,
gaan we ons doodvreten.’

Uit: Folklore Imaginaire de Flandre.

[p. 360]

Jacques Hamelink

Hartsterkte zowel als hertesnelheid
gingen in de wapenloop grof verloren.
Een lichte gemankeerde held bleef je,
een dood van de baarmoeder uitgeperste
om zo te zeggen, teruggebracht tot wat
doorzonken woordbladgoud, de weinige
aan je gewijde versregels, pijnlelies,
in het tweede boek Samuel. Zo'n inderhaast
zoals voor Absalon opgeworpen steenhoop
daar niet vernoemd.

Jongens als jij

altijd toch ook omringende zielsliefde,
tedere scherpte, die van Jonathan en zijn
broeder, heeft je overgered in de Lingua Coeli.
Een in de slinger je afsplitsende vuursteen
versnel je voor de Grote Beer uit aan de spits
van het sterrenbeeld Leeuw onder
de eerste dertig, mijn welp
jouw naam hebbend.

Uk: Folklore Imaginaire de Flandre.

[p. 361]

Charade

 

Het liefdespaar dat

 

door de scherpe wind

 

naar een gestorvene gaat

 

 

 

worde altoos van drie

 

wijze vrouwen zijn weg

 

verklaard en aan het eind

 

 

 

volbrengen we, mijn

 

te klein ergenszijnde

 

catcher, het geschenk

 

 

 

ik werper van nog deels

 

violette rozeblaadjes

 

de heilige van naam

 

 

 

om je lichtkaars

 

aarde ophopend

 

met lichte hand.

Uit: Boheems glas.