Ons Erfdeel. Jaargang 40

[p. 34]

[Gedichten]

Bernard Dewulf

Zij spreekt de plinten toe, hoger kan niet meer.
Slechts hem die buigt, herkent zij weer.
Reuzen duldt zij niet. Wie groeit heeft ongelijk.

Ik zit, een wereld te laag. Met stoel en bed
als grens. Ik pas nog net. Bij koffie
volgt haar groot geheim: graag zou ze toch,
nu dat nog eenvoudig kan. Liefst recht omhoog.
Want, zo is haar beloofd, daar zal ze alles zien.

Laden vol warme halzen
breit zij en komt zo mensen
op het spoor die het jaar door
winter trotseren in haar.

Naalden zijn de laatste taal.
Een na een heeft rijm
de levenden het zwijgen opgelegd.
Toch zijn ze er nog allemaal.

Hun alfabet is een perfect geheim,
het wordt omwonden, niet gezegd.
Wie spreekt kan er niet bij.
Hun gesprek tikt, tikt om mij.

[p. 35]

Bedtijd

 

Zij komt in de kamer, zij weet wie zij is.

 

Een vertoning waarin ik mij vergis.

 

Als zij mij ziet voegt zij ons samen -

 

de lach is voor mij, de mond van haar.

 

Haar stap heeft gelijk, hij draagt graag.

 

 

 

En zie, uit een kamerjas haalt een vrouw

 

de vrouw die ik liefheb. Ik herken haar

 

aan duizend gebaren, tekenen van het begin.

 

Maar wie is het die jaren daarna zomaar

 

haar plek in ons bed terugvindt.

Zij speelden niet, zij trouwden
in de spiegel op de gang.
Ring en zoen en eerste dans,
hen bond een feit van glas.
Zij dachten dat dit alles was.

En trouwden niet, maar spelen
ieder met een ander toen. Zij
zagen zich voor later staan, nu
zien zij zoveel minder meer.
Zij denken juist, net omgekeerd.

Uit: Waar de egel gaat, Atlas, Amsterdam/Antwerpen, 1995.