zich een jaar lang in de complexe twaalf-toonsmuziek had verdiept. Zichtbaar, omdat het moest zingen vanuit de meest ingewikkelde houdingen en standen. Het enige waar ik vraagtekens bij plaatste, was dat men nota bene op werelddierendag (onwillige) paarden en runderen het toneel opstuurde. Minstens zo storend waren legertrucks. In de buitenlandse pers, massaal aanwezig, meende men er een stellingname in de huidige Israëlische situatie uit te kunnen aflezen...
Het concert onder Boulez op 27 oktober 1995 begon ongelukkig, Jessye Norman had afgezegd en zo moest het programma worden omgegooid, Ravels Ma mère l'Oye klonk hypernerveus, wat wel meer voorkomt als meteen de inzet mislukt, en Bergs Drei Orchesterstücke, op. 6 was eigenlijk te veel van het goede zowel voor orkest als voor luisteraars na Boulez' eigen Notations 1-4, en dié muziek was werkelijk perfect voorbereid. Perfect: wat héét! Van een transcendentale schoonheid in een bovenzinnelijk Franse clarté, de complexe klankstructuur teruggebracht tot een kristalheldere extase van uitéénspattende noten en lijnen. Onvergetelijke minuten. En dan te bedenken dat Charles Dutoit dit werk het vorige seizoen in enkele repetities meende te kunnen klaren, een verschil van dag en nacht, niet figuurlijk, maar letterlijk!
Ernst Vermeulen
Auteursrechtelijk beschermd