Ons Erfdeel. Jaargang 37

Marieke Jonkman

Dwingeland

Hoor de booswicht tot zijn dochter snauwen:
dan moet je meer gedichten schrijven!

Ik luister naar de dwingeland en schrijf
gedichten, meer en meer. Ik red me als slavin,
een moeder die hij naar de wadkant drijft.

Duinrozen blijven geuren. Genade neemt me
daarin op. Ik zet mijn zinnen op het wit
en neem het risiko dat er een wesp in zit.

Uit: Dieptevrees (1993).

[p. 713]

Marieke Jonkman
Liefelijk rotsje

Over rode klinkers richting het veer.
Die in de wagen kwijlt, kent geen rivier
droomt zich een lege plek, de slagboom neer.

De banden vragen luid om helderheid.
Ik weet wel beter want de leeuwerik
verraadt de valstrik van het wijs beleid.

Ik zie de stroom die naar het leven staat
en goedheid mist van Petra's linkeroog.
De pont legt aan. Roodwit klimt omhoog.

Heilloze klinkers, heilloos de visgraat.

Over grind tot aan de dijk. Een schaap
verraadt weemoedigheden in de morgen.
Hoor je? vraag ik, maar zie: ze slaapt.

Nog zijn we er niet. Ze moet het voetpad
op en vrolijk uitzien over het grijze wad.
Het schaap is rood geverfd, dat moet verborgen

blijven als de herkomst van de kiezelsteen
die als dit kwijlend stukje rots verweesd
weerbarstig neerviel uit gods blote geest.

Het gele lint trekt door het heden heen.

Uit: Dochters van het donker (1991).

[p. 714]

Marieke Jonkman
Buitenkant

We kijken samen naar de buitenkant
van dit gebouw; ramen, deuren, geen gevaar.
Maar jij gaat dieper, je glipt mijn vensters
in en onderzoekt nerveus de binnenkant.

Wat wil je weten, wat wil je voor de donder
vinden? De opslagplaats van stuifboleten,
opgevouwen huiden, een kist vol glaswerk
en kristal? Het kastje van bewegen?

Er is geen kamer met een vrome monnik,
geen aula met een opgebaarde vriend.
Er zijn alleen maar glazen gangen
die uitzien op een beeldenrijk gazon.

Een deur ontbreekt, nooit zit ik op de witte
stoeltjes in de zon. Kom te voorschijn en rijd
een vrolijk blokje in je wagen rond.

Uit: Plejaden (1992).